خورشید برای زمین اهمیت زیادی دارد. این منبع گرما و نور است که اجازه می دهد زندگی روی زمین وجود داشته باشد. که مدتها پیش توسط مردمان باستان توجه شده بود. به همین دلیل در زمان های قدیم خورشید را مهم ترین خدا می دانستند. بدون انرژی خورشید، زندگی آنگونه که ما می شناسیم، نمی توانست در سیاره ما وجود داشته باشد. آیا می توانیم زندگی خود را بدون نور و گرمای خورشید تصور کنیم؟ چه اتفاقی خواهد افتاد؟
بدون گرما و نور خورشید، زمین یک توپ بی جان از سنگ های پوشیده از یخ خواهد بود. بدون پرتوهای خورشید، تمام فتوسنتز روی زمین متوقف می شد. همه گیاهان و همه حیوانات، از جمله انسان، نتوانستند زنده بمانند، زیرا آنها برای غذا به گیاهان متکی هستند. به طور خلاصه، زندگی وجود نخواهد داشت.
در این درس، ما می خواهیم در مورد خورشید بیاموزیم و بحث خواهیم کرد:
خورشید است:
ستاره ها اجرام فضایی هستند که از طریق واکنش همجوشی گازها انرژی خود را تولید می کنند. خورشید از واکنش همجوشی هیدروژن که در هسته خود به هلیم تبدیل می شود، انرژی تولید می کند. همجوشی زمانی اتفاق می‌افتد که عناصر سبک‌تر با هم مجبور شوند تا به عناصر سنگین‌تری تبدیل شوند. هنگامی که این اتفاق می افتد، مقدار زیادی انرژی ایجاد می شود. خورشید در هر ثانیه حدود 5 میلیون تن جرم را به انرژی تبدیل می کند. این انرژی خورشید را گرم می کند، بنابراین خورشید زمین و تمام سیارات دیگر را گرم می کند.
خورشید نیست:
خورشید متشکل از
خورشید دارای شش لایه است . سه لایه، تاج، کروموسفر و فوتوسفر، جو یا لایه بیرونی خورشید را تشکیل می دهند. سه لایه دیگر، ناحیه همرفتی، ناحیه تابشی و هسته، لایه های داخلی یا قسمت هایی از خورشید را تشکیل می دهند که دیده نمی شوند.
با علم به اینکه ما گرمای خورشید را دریافت می کنیم و خورشید بسیار دور از زمین است، می توان نتیجه گرفت که خورشید بسیار داغ است. اما واقعا چقدر گرم است؟
دمای سطح خورشید حدود 10000 فارنهایت (5600 درجه سانتیگراد) است. دما از سطح خورشید به سمت داخل به سمت مرکز بسیار داغ خورشید افزایش می‌یابد، جایی که به حدود 27000000 فارنهایت (15000000 سانتیگراد) می‌رسد. دمای خورشید نیز از سطح به بیرون به جو خورشید افزایش می یابد. بالاترین لایه اتمسفر خورشید که تاج نامیده می شود، به دمای میلیون ها درجه می رسد.
قسمت های خنک تری روی سطح خورشید وجود دارد که لکه های خورشیدی نامیده می شوند. لکه های خورشیدی مناطقی هستند که روی سطح خورشید تیره به نظر می رسند.
خورشید مرکز منظومه شمسی ماست و گرانش آن منظومه شمسی را کنار هم نگه می دارد. همه چیز در منظومه شمسی ما به دور آن می چرخد - سیارات، سیارک ها، دنباله دارها و تکه های کوچک زباله های فضایی. خورشید تنها ستاره منظومه شمسی ماست.
خورشید بسیار بزرگتر از سایر اجرام آسمانی اطراف آن است. سایر اجرام آسمانی اطراف به دلیل نیروی جاذبه زیاد خورشید مجبور به حرکت در مسیرهای خاصی به اطراف هستند. گرانش آن منظومه شمسی را کنار هم نگه می دارد. سیارات در مدارهای ثابت به دور خورشید می چرخند.
خورشید و کل منظومه شمسی حول مرکز کهکشان خودمان - کهکشان راه شیری - می چرخند.
خورشید در حدود 27 روز یک بار به دور محور خود می چرخد. از آنجایی که خورشید توپی از گاز/پلاسما است، لازم نیست مانند سیارات جامد و قمرها به طور صلب بچرخد. در واقع، نواحی استوایی خورشید سریعتر از نواحی قطبی (که در بیش از 30 روز یک بار می چرخند) می چرخند (فقط 24 روز طول می کشد).
همانطور که سیارات به دور خورشید می چرخند، خورشید به دور مرکز کهکشان راه شیری می چرخد. حدود 225 تا 250 میلیون سال طول می کشد تا یک بار به دور مرکز کهکشان بچرخد. این مدت زمان را سال کیهانی می نامند.
خورشید در فاصله متوسط حدود 150 میلیون کیلومتری (93000000 مایل) از زمین قرار دارد. آنقدر دور است که نور از خورشید که با سرعت 186000 مایل (300000 کیلومتر) در ثانیه حرکت می کند، حدود 8 دقیقه طول می کشد تا به ما برسد.
فاصله زمین و خورشید در طول یک سال تغییر می کند. خورشید در نزدیکترین حالت خود 147.1 میلیون کیلومتر 9 (1.4 میلیون مایل) از ما فاصله دارد. خورشید در دورترین فاصله خود 152.1 میلیون کیلومتر (94.5 میلیون مایل) فاصله دارد.
در مقایسه با زمین، خورشید بسیار بزرگ است! این شامل 99.86٪ از کل جرم کل منظومه شمسی است. خورشید 864400 مایل (1391000 کیلومتر) عرض دارد. این حدود 109 برابر قطر زمین است. وزن خورشید حدود 333000 برابر زمین است. زمین تقریباً به اندازه یک لکه خورشیدی متوسط است.
