Leerdoelen
Het is een internationale organisatie die internationale financiële stabiliteit en monetaire samenwerking bevordert.
Het biedt financiële hulp en advies aan haar lidstaten.
Het vergemakkelijkt de internationale handel, bevordert de werkgelegenheid en duurzame economische groei.
Het helpt de armoede in de wereld te verminderen.
Het IMF wordt bestuurd door en legt verantwoording af aan zijn lidstaten.
Het IMF, opgericht in 1944 in de nasleep van de Grote Depressie van de jaren dertig, heeft sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog een rol gespeeld bij het vormgeven van de wereldeconomie. Het IMF werd opgericht tijdens de Bretton Woods-conferentie van de Verenigde Naties in New Hampshire, Verenigde Staten. De vertegenwoordigers van 44 landen waren aanwezig op deze conferentie en ze besloten een kader op te bouwen voor internationale economische samenwerking. Ze wilden een herhaling van de concurrerende valutadevaluaties vermijden die bijdroegen aan de Grote Depressie van de jaren dertig.
De primaire missie van het IMF is het verzekeren van de stabiliteit van het internationale monetaire systeem - het systeem van wisselkoersen en internationale betalingen dat landen en hun burgers in staat stelt om met elkaar transacties uit te voeren.
Het IMF wordt gefinancierd door contingenten die door de lidstaten worden betaald. Afhankelijk van de economie van elk lid, wordt de grootte van hun quotum bepaald. Hoe groter de economie van het land, hoe groter de bijdrage. Zo draagt de VS meer bij dan de eilanden van de Seychellen.
Het quotum bepaalt het gewicht/de invloed die elk land heeft binnen het IMF, inclusief de stemrechten en de hoeveelheid financiering die het van het IMF kan ontvangen.
25% van het quotum van elk land wordt betaald in de vorm van speciale trekkingsrechten of SDR's die een claim zijn op de vrij te gebruiken valuta van IMF-leden. Op verzoek van het IMF kan een land de rest van zijn quotum in zijn lokale valuta betalen.
Het speciale trekkingsrecht (SDR) is een internationale reserve die door het IMF is gecreëerd om de officiële reserves van zijn lidstaten aan te vullen. Elke lidstaat krijgt een bepaald aantal SDR's toegewezen op basis van hoeveel het land bijdraagt aan het IMF. De SDR is geen valuta. Het is een potentiële claim op de vrij te gebruiken valuta van IMF-leden. Als zodanig kan SDR een land van liquiditeit voorzien. Het is een rekeneenheid waarmee lidstaten onderling kunnen wisselen om internationale rekeningen te vereffenen. De SDR kan ook worden gebruikt in ruil voor andere vrij verhandelde valuta's van IMF-leden. Een land kan dit doen wanneer het een tekort heeft en meer vreemde valuta nodig heeft om aan zijn internationale verplichtingen te voldoen. Een mand met valuta's definieert de SDR: de Amerikaanse dollar, euro, Chinese yuan, Japanse yen en het Britse pond. De waarde van de SDR wordt dagelijks aangepast ten opzichte van deze valuta's. De waarde van SDR's ligt in het feit dat lidstaten zich ertoe verbinden hun verplichtingen om SDR's te gebruiken en te accepteren, na te komen. |
Vóór de SDR's was het Bretton Woods-systeem gebaseerd op een vaste wisselkoers en men vreesde dat er niet genoeg reserves zouden zijn om de wereldwijde economische groei te financieren. Daarom creëerde het IMF in 1969 de SDR's als aanvulling op de internationale reserves van die tijd, die goud en de Amerikaanse dollar waren.
Alle boekhouding in het IMF wordt gedaan in SDR's. Commerciële banken accepteren rekeningen in SDR.
Het IMF legt verantwoording af aan de regeringen van de lidstaten.
Aan de top van zijn organisatiestructuur staat de Raad van Gouverneurs, bestaande uit één gouverneur en één plaatsvervangende gouverneur van elke lidstaat, gewoonlijk de hoogste functionarissen van de centrale bank of het ministerie van Financiën. De Raad van Gouverneurs komt eenmaal per jaar bijeen tijdens de jaarlijkse vergaderingen van het IMF en de Wereldbank. Sommige gouverneurs zijn lid van het Internationaal Monetair en Financieel Comité (IMFC), dat de raad van bestuur van het IMF adviseert over het toezicht op en het beheer van het internationale monetaire en financiële stelsel.
Het dagelijkse werk van het IMF staat onder toezicht van de leden van de raad van bestuur en wordt ondersteund door het IMF-personeel. De algemeen directeur is het hoofd van de IMF-staf en voorzitter van de raad van bestuur en wordt bijgestaan door adjunct-directeuren.
Wanneer een land een aanvraag indient om lid te worden van het IMF, wordt de aanvraag eerst beoordeeld door de Directie van het IMF, die vervolgens een rapport indient aan de Raad van Gouverneurs van het IMF. Dit rapport bevat aanbevelingen in de vorm van een "lidmaatschapsresolutie". Deze aanbevelingen hebben betrekking op de hoeveelheid quota in het IMF, de vorm van betaling van het abonnement en andere gebruikelijke voorwaarden voor lidmaatschap. Nadat de Raad van Gouverneurs de "lidmaatschapsresolutie" heeft aangenomen, moet de kandidaat-staat de juridische stappen ondernemen die volgens zijn eigen wetgeving vereist zijn om hem in staat te stellen de statuten van het IMF te ondertekenen en de verplichtingen van het IMF-lidmaatschap na te komen.
Het quotum van een lid in het IMF bepaalt het bedrag van zijn inschrijving, zijn stemgewicht, zijn toegang tot IMF-financiering en de toewijzing van SDR's.
De lidstaten van het IMF hebben toegang tot informatie over het economisch beleid van alle lidstaten, de mogelijkheid om het economisch beleid van andere leden te beïnvloeden, technische bijstand in bankzaken, fiscale zaken en deviezenaangelegenheden, financiële steun in tijden van betalingsmoeilijkheden en meer mogelijkheden voor handel en investeringen.
Het is een formeel systeem dat door het IMF wordt gebruikt om het beleid van de lidstaten en de nationale, regionale en mondiale economische en financiële ontwikkelingen te volgen. Dit wordt gedaan om de stabiliteit te handhaven en crises in het internationale monetaire systeem te voorkomen. Het IMF geeft advies aan de lidstaten en bevordert beleid dat is ontworpen om economische stabiliteit te bevorderen, de kwetsbaarheid voor economische en financiële crises te verminderen en de levensstandaard te verhogen.
Een van de kerntaken van het IMF is het verstrekken van leningen aan aangesloten landen die feitelijke of potentiële betalingsbalansproblemen hebben. In nauwe samenwerking met het IMF ontwerpen individuele landen hun aanpassingsprogramma's die worden ondersteund door IMF-financiering. De voortdurende financiële steun van het IMF is afhankelijk van de effectieve uitvoering van deze aanpassingen.
Door middel van technische bijstand en opleiding helpt het IMF de lidstaten om betere economische instellingen op te bouwen en de daarmee verband houdende menselijke capaciteiten te versterken. Dit omvat bijvoorbeeld het ontwerpen en implementeren van effectiever beleid voor belastingen en administratie, uitgavenbeheer, monetair en wisselkoersbeleid, toezicht en regulering van banken en financiële systemen, wetgevende kaders en economische statistieken.
IMF leent geld in de vorm van drie soorten leningen
1. Stand-by-Arrangement (SBA) - Deze lening financiert een betalingsbalans op korte termijn, meestal tussen 12 en 24 maanden, maar niet meer dan 36 maanden.
2. Extended Fund Facility (EFF) - Het is een regeling op middellange termijn waarbij landen een bepaald bedrag kunnen lenen, doorgaans over een periode van 4 tot 10 jaar. Het is bedoeld om structurele problemen binnen de macro-economie aan te pakken die de chronische betalingsbalansongelijkheid veroorzaken. De structurele problemen worden aangepakt door hervorming van de financiële en fiscale sector en de privatisering van overheidsbedrijven.
3. Armoedebestrijdings- en groeifaciliteit (PRGF) - Het legt de basis voor economische ontwikkeling in de armste lidstaten om armoede te verminderen. Leningen worden beheerd met bijzonder lage rentetarieven.
