Het is belangrijk om een geïntegreerd en alomvattend leiderschap te bieden op het gebied van mondiale gezondheidskwesties. Wie is hiervoor verantwoordelijk? Dit wordt gedaan door een internationale organisatie genaamd World Health Organization of WHO. In deze les zullen we begrijpen:
Wereldgezondheidsorganisatie wordt ook wel WHO genoemd. Het is een onderdeel van de Verenigde Naties. Het behandelt grote gezondheidsproblemen over de hele wereld. Het stelt normen voor ziektebestrijding, gezondheidszorg en medicijnen; voert onderwijs- en onderzoeksprogramma's uit; en publiceert wetenschappelijke artikelen en rapporten. Een van de belangrijkste doelen is het verbeteren van de toegang tot gezondheidszorg voor mensen in ontwikkelingslanden en voor groepen die geen goede gezondheidszorg krijgen.
Het hoofdkantoor van de WHO is gevestigd in Genève, Zwitserland. Er zijn 6 WHO-regio's (Afrika, Amerika, Zuidoost-Azië, Europa, Oostelijke Middellandse Zee en West-Pacific), elk met een regionaal kantoor. Daarnaast heeft het ook veldkantoren in verschillende landen, gebieden en gebieden.
In april 1945 vond in San Francisco een conferentie plaats om de Verenigde Naties (VN) op te richten. Tijdens deze conferentie stelden vertegenwoordigers van Brazilië en China voor om een internationale gezondheidsorganisatie op te richten en ze riepen op tot een conferentie om de oprichting van deze internationale gezondheidsorganisatie vorm te geven.
Later, in februari 1946, gaf de Economische en Sociale Raad van de VN de secretaris-generaal de opdracht de conferentie bijeen te roepen.
Van 18 maart tot 5 april 1946 kwam een technisch voorbereidend comité in Parijs bijeen. Deze commissie heeft voorstellen voor de grondwet opgesteld.
Van 19 juni tot 22 juli 1946 vond in New York City de International Health Conference plaats waar bovenstaande voorstellen werden gepresenteerd.
Op basis van deze voorstellen heeft de Internationale Gezondheidsconferentie de grondwet van de Wereldgezondheidsorganisatie opgesteld en aangenomen. Deze grondwet werd op 22 juli 1946 ondertekend door vertegenwoordigers van 51 leden van de Verenigde Naties en van 10 andere niet-lidstaten.
Tot de lancering van de grondwet van de Wereldgezondheidsorganisatie werd een interim-commissie opgericht om bepaalde activiteiten van de bestaande gezondheidsinstellingen uit te voeren.
De preambule en artikel 69 van de grondwet van de WHO bepalen dat de WHO een gespecialiseerd agentschap van de VN moet zijn. Artikel 80 bepaalt dat de Grondwet in werking zou treden wanneer 26 leden van de Verenigde Naties deze hadden geratificeerd.
Ten slotte trad de Grondwet in werking op 7 april 1948, toen de 26 van de 61 regeringen die de Grondwet hadden ondertekend, de ondertekening ervan bekrachtigden.
De eerste Gezondheidsvergadering vond plaats in Genève op 24 juni 1948 met delegaties van 53 van de 55 lidstaten. Het besloot dat de interim-commissie op 31 augustus 1948 om middernacht zou ophouden te bestaan en onmiddellijk zou worden opgevolgd door de WHO.
De WHO heeft de volgende principes vastgelegd die volgens haar de basis zijn voor het geluk, harmonieuze relaties en veiligheid van alle volkeren:
De WHO heeft haar hoofdkantoor in Genève en heeft 6 regionale en 150 landenkantoren. Afgevaardigden van de lidstaten controleren het agentschap. Deze afgevaardigden stemmen over het beleid en kiezen de directeur-generaal.
Het werk van de WHO wordt uitgevoerd door:
De World Health Assembly is gevestigd in Genève en komt doorgaans jaarlijks in mei bijeen. Het benoemt om de vijf jaar de directeur-generaal en stemt over het beleid en de financiën van de WHO, inclusief de voorgestelde begroting. Ook beoordeelt zij rapportages van het College van Bestuur en besluit of er werkgebieden zijn die nader onderzoek behoeven. De Vergadering kiest 34 leden, technisch gekwalificeerd op het gebied van gezondheid, voor de raad van bestuur voor een termijn van drie jaar. De belangrijkste functies van de raad zijn om de besluiten en het beleid van de Vergadering uit te voeren, te adviseren en haar werk te vergemakkelijken.
Het agentschap wordt geleid door de directeur-generaal, die op voordracht van de raad van bestuur wordt benoemd door de Gezondheidsvergadering. WHO-afgevaardigden bepalen de agenda van het agentschap en keuren elk jaar een ambitieuze begroting goed tijdens de Wereldgezondheidsvergadering. De directeur-generaal is verantwoordelijk voor het ophalen van het leeuwendeel van de fondsen van donateurs.
Wereldwijde instellingen: naast regionale, landelijke en verbindingsbureaus heeft de Wereldgezondheidsvergadering ook andere instellingen opgericht voor het bevorderen en uitvoeren van onderzoek. Bijvoorbeeld het Internationaal Agentschap voor Kankeronderzoek (IARC).
Regionale kantoren: Artikel 44 van de grondwet van de WHO stelt de WHO in staat "één enkele regionale organisatie op te richten om te voorzien in de speciale behoeften van elk afgebakend gebied. Elke regio heeft een regionaal comité dat over het algemeen eenmaal per jaar bijeenkomt. Elk regionaal kantoor wordt geleid door een directeur , die wordt gekozen door het Regionaal Comité.Elk regionaal comité van de WHO bestaat uit alle hoofden van de gezondheidsafdeling, in alle regeringen van de landen die deel uitmaken van de regio. De regionale directeur is in feite het hoofd van de WHO voor zijn of haar regio. De regiodirecteur leidt en/of houdt toezicht op een staf van gezondheids- en andere deskundigen op de regionale kantoren en in gespecialiseerde centra De regiodirecteur is ook de directe toezichthoudende autoriteit (samen met de WHO-directeur-generaal) van alle hoofden van de WHO-landenkantoren , bekend als WHO-vertegenwoordigers, in de regio.
De WHO-lidstaten zijn gegroepeerd in zes regio's. Elke regio heeft een regiokantoor:
| Afrika | Brazzaville, Republiek Congo | AFRO omvat het grootste deel van Afrika, met uitzondering van Egypte, Soedan, Djibouti, Tunesië, Libië, Somalië en Marokko (alle vallen onder EMRO). |
| Europa | Kopenhagen, Denemarken | EURO omvat heel Europa (behalve Liechtenstein), Israël en de hele voormalige USSR. |
| Zuid-Oost Azië | New Delhi, India | Noord-Korea wordt bediend door SEERO. |
| Oostelijke Middellandse Zee | Caïro, Egypte | Het regionale kantoor voor het oostelijke Middellandse Zeegebied bedient de landen van Afrika die niet zijn opgenomen in AFRO, evenals alle landen in het Midden-Oosten, behalve Israël. Pakistan wordt bediend door EMRO. |
| westelijke Stille Oceaan | Manilla, de Filippijnen | WPRO omvat alle Aziatische landen die niet worden bediend door SERO en EMRO, en alle landen in Oceanië. Zuid-Korea wordt bediend door WPRO. |
| Amerika | Washington, DC, Verenigde Staten | Ook bekend als de Pan American Health Organization (PAHO), en bestrijkt Amerika. |
Het controleert en coördineert activiteiten met betrekking tot tal van gezondheidsgerelateerde kwesties, waaronder genetisch gemodificeerd voedsel, klimaatverandering, tabaks- en drugsgebruik en verkeersveiligheid. Het is ook een arbiter van normen en best practices.
Sinds 1977 houdt de WHO een lijst bij van essentiële medicijnen die ze ziekenhuizen aanmoedigt om in voorraad te houden. Naast een lijst met essentiële medicijnen kwam het ook met een lijst met diagnostische tests. Het biedt ook richtlijnen voor medische apparatuur met prioriteit, zoals ventilatoren en röntgen- en ultrasone apparaten. Het houdt de lidstaten op de hoogte van de laatste ontwikkelingen op het gebied van kankeronderzoek, geneesmiddelenontwikkeling, ziektepreventie, bestrijding van drugsverslaving, vaccingebruik en gezondheidsrisico's van chemicaliën en andere stoffen.
In 2007 verleenden de leden van het agentschap het de exclusieve bevoegdheid om wereldwijde gezondheidsnoodgevallen te verklaren. Het bureau sponsort maatregelen voor de bestrijding van epidemische en endemische ziekten door het promoten van massale campagnes met landelijke vaccinatieprogramma's, instructie in het gebruik van antibiotica en insecticiden, de verbetering van laboratorium- en klinische faciliteiten voor vroege diagnose en preventie, hulp bij het verstrekken van zuiver watervoorzieningen en sanitaire voorzieningen, en gezondheidseducatie voor mensen die in plattelandsgemeenschappen wonen. De campagnes bleken succesvol tegen aids, tuberculose, malaria en verschillende andere ziekten.
Enkele van de belangrijke resultaten van de WHO zijn onder meer vaccinatieprogramma's voor kinderen, die hebben bijgedragen aan de uitroeiing van de pokken in 1979, een 99% vermindering van polio-infecties en de aanzet tot de epidemie van het ernstige acute respiratoire syndroom (SARS) in 2003.
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft een cruciale rol gespeeld bij de bestrijding van de COVID-19-pandemie.
De WHO vertrouwt op haar lidstaten om crises tijdig te monitoren en te rapporteren.
Als er een buitengewone crisis is, kan de WHO een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang uitroepen (PHEIC, uitgesproken als "nep"). Tijdens een PHEIC geeft de WHO haar leden niet-bindende richtlijnen over hoe ze moeten reageren op de noodsituatie, inclusief mogelijke reis- en handelsbeperkingen. Het is bedoeld om te voorkomen dat landen in de regio en daarbuiten overreageren en het land in crisis onnodige economische schade toebrengen. Het uitroepen van een PHEIC kan internationale actie helpen versnellen en prioritair onderzoek naar de ziekte in kwestie aanmoedigen.
Daarnaast biedt de WHO ook coördinatie en begeleiding voor noodsituaties die niet op het niveau van een PHEIC zijn. In geval van nood stelt de WHO behandelrichtlijnen op om paniek te voorkomen. Het fungeert ook als een wereldwijde coördinator door wetenschappelijke gegevens en experts te begeleiden waar nodig.
