Veel mensen denken dat Australië en Oceanië hetzelfde zijn. Dat is niet waar. Laten we in deze les wat meer te weten komen over Oceanië.
Dus laten we beginnen.
Wat is Oceanië?
Oceanië wordt soms beschreven als een continent, maar het is een uitgestrekt gebied waar de wateren van de Stille Oceaan - en niet de landgrenzen - naties scheiden. Het is meer een "pseudo-continent". Het is een geografisch gebied dat bestaat uit talrijke landen en gebieden - meestal eilanden - in de Stille Oceaan.
Het primaire gebruik van de term "Oceanië" is om een continentaal gebied (zoals Europa of Afrika) te beschrijven dat tussen Azië en Amerika ligt, met Australië als de belangrijkste landmassa.
Oceanië strekt zich uit over een enorm gebied van 28 graden noorderbreedte op het noordelijk halfrond tot 55 graden zuiderbreedte op het zuidelijk halfrond.
De naam "Oceanië" wordt gebruikt in plaats van "Australië", omdat het, in tegenstelling tot de andere continentale groepen, eerder de oceaan is dan het continent dat de naties met elkaar verbindt.
| Australië | Oceanië |
Australië is een land in Oceanië | Oceanië is een regio die bestaat uit duizenden kleine eilanden |
Als Australië niet tot Oceanië behoort, wordt het beschreven als "Pacific Islands", oftewel Oceanië zonder Australië.
Oceanië ligt tussen Azië, Antarctica en Amerika. De kleine eilandstaten zijn verspreid over de centrale en zuidelijke Stille Oceaan.
Deze kleine eilandstaten omvatten Australië, Nieuw-Zeeland en Papoea-Nieuw-Guinea, die verreweg de grootste landen zijn, en ook de uitgestrekte eilandengroeperingen van Polynesië (die zich uitstrekken van Nieuw-Zeeland naar het noorden en oosten), Melanesië (naar het westen en ten zuiden van de evenaar), en Micronesië (bijna geheel ten noorden van de evenaar). Australië is het enige continentale land en Papoea-Nieuw-Guinea en Oost-Timor zijn de enige landen met landgrenzen, beide met Indonesië.
Oceanische eilanden zijn van vier basistypen:
| continentale eilanden | Deze maken deel uit van het continentaal plat dat niet onder water staat en volledig wordt omringd door water. Veel van de grotere eilanden van de wereld zijn van het continentale type. |
| Hoge eilanden of vulkanische eilanden | Dit zijn eilanden van vulkanische oorsprong. Ze verschillen van lage eilanden die zijn gevormd door sedimentatie of het verheffen van koraalriffen. Hoge eilanden zijn van vulkanische oorsprong en vele bevatten actieve vulkanen. Hiertoe behoren Bougainville, Hawaii en de Salomonseilanden. |
| koraalrif | Dit zijn tropische eilanden gebouwd van organisch materiaal afgeleid van skeletten van koralen en tal van andere dieren en planten die met koralen worden geassocieerd. |
| Verhoogde koraalplatforms of verhoogd koraalatol | Deze vormen zich wanneer een koraalrif groeit op een onderwatervulkanische piek, die vervolgens boven zeeniveau wordt verhoogd. Dit kan gebeuren door zowel grondbewegingen als vallen op zeeniveau. |
De naties van Oceanië zijn in verschillende mate onafhankelijk van hun koloniale machten en hebben onderhandeld over een breed scala aan constitutionele regelingen om aan hun omstandigheden te voldoen:
Australië
Melanesië
Micronesië
Polynesië
Het Oceanische rijk is een van de biogeografische rijken van het Wereld Natuur Fonds en is uniek omdat het geen continentale landmassa omvat. Het heeft het kleinste landoppervlak van alle werelden van het Wereldnatuurfonds.
Oceanië bevat een breed scala aan ecosystemen, van koraalriffen tot kelpbossen, mangroven tot bergbossen en wetlands tot woestijnen.
Klimaat
Het klimaat van de eilanden van Oceanië is tropisch of subtropisch en varieert van vochtig tot seizoensgebonden droog.
De talloze kleine eilanden van Oceanië staan bekend om hun witte zand met wuivende palmbomen, verbazingwekkende koraalriffen en ruige vulkanen. Oceanië bevat ook de woestijnen van Australië en de hooglandregenwouden van Papoea-Nieuw-Guinea, evenals inheemse gemeenschappen en moderne steden die samen bestaan.
flora en fauna
Het is een van 's werelds meest biodiverse regio's voor flora.
De flora en fauna van de eilanden van Oceanië bereikten de eilanden van over de oceaan omdat de eilanden nooit over land met een continent waren verbonden.
Planten reisden tussen eilanden door wind of oceaanstromingen te berijden. Men kan varens, mossen, bloeiende planten en bomen vinden in Oceanië. De sporen en zaden van varens, mossen en bloeiende planten blijven lange afstanden in de lucht. Belangrijke bloeiende planten afkomstig uit Oceanië zijn jacaranda, hibiscus, pohutukawa en kowhai. Inheemse bomen zijn eucalyptus, banyan, broodvrucht, kokospalmen en mangroven komen ook veel voor. Hun zaden kunnen weken achtereen op zout water drijven.
Wanneer dieren de eilanden van over de oceaan bereiken, passen ze zich aan de omgeving op de eilanden aan. Daarom zijn meerdere soorten geëvolueerd uit een gemeenschappelijke voorouder, waarbij elke soort zich aan een andere ecologische niche heeft aangepast. Door zijn isolatie van de rest van de wereld, heeft Oceanië een ongelooflijk hoog aantal endemische soorten of soorten die nergens anders op aarde voorkomen.
Hieronder volgt de unieke fauna van Oceanië:
De cultuur van de mensen die op deze eilanden woonden was anders dan die van Azië en pre-Columbus Amerika, vandaar het gebrek aan associatie met beide. Door immigratie uit Europa sinds de 17e eeuw is de huidige Oceanische cultuur echter beïnvloed door de westerse cultuur. Mensen spreken koloniale talen zoals Engels in Australië en Nieuw-Zeeland; Frans in Nieuw-Caledonië en Frans-Polynesië; Japans op de Bonin-eilanden en Spaans op het Paaseiland en de Galapagos-eilanden. Immigranten brachten hun eigen talen mee, zoals Mandarijn, Italiaans, Arabisch, Grieks en andere.
De voorouders van de hedendaagse Pacifische culturen kwamen in twee verschillende golven naar de regio's Polynesië, Micronesië, Australië en Melanesië:
de lapita
Rond 1500 vGT verscheen een cultuur die bekend staat als Lapita (voorouders van de Polynesiërs, inclusief Maori) in de Bismarck-archipel in de buurt van Oceanië. Het Lapita-volk kwam oorspronkelijk uit Taiwan en andere regio's van Oost-Azië. Ze waren zeer mobiele ontdekkingsreizigers en kolonisten op zee, en men denkt dat ze de voorouders zijn van de moderne culturen van Polynesië, Micronesië en sommige delen van Melanesië. Tussen 1100 en 800 vGT verspreidden ze zich snel van Melanesië naar Fiji en West-Polynesië, inclusief Tonga en Samoa.
Lapita-mensen leefden in dorpen op kleine eilanden in de buurt van grote, of aan de kust van grotere eilanden. Sommigen hadden huizen die op palen/palen boven het water waren gebouwd. Terwijl ze van eiland naar eiland reisden, vervoerden ze planten voor de teelt, waaronder taro, yam, broodvrucht, banaan en kokosnoot. Ze namen ook gedomesticeerde varkens, honden en kippen. Ze zijn ook bekend op basis van de overblijfselen van hun gebakken aardewerk, voornamelijk gebruikt bij het koken, serveren en bewaren van voedsel. Veel van de aardewerkscherven zijn ook versierd met geometrische ontwerpen en antropomorfe afbeeldingen.
Talen
Inheemse talen van Oceanië vallen in drie grote geografische groepen:
In de huidige tijd is de belangrijkste focus van de culturele groepen en praktijken in deze eilandstaten het verenigen van mensen en het consolideren van de macht in het licht van hun geïsoleerde locaties en kleine populaties.
