امروز قصد داریم با پارامترها آشنا شویم. پارامترها اطلاعات خاصی هستند که به یک تابع می دهیم. آنها به عملکرد کمک می کنند تا بداند چه کاری انجام دهد. در زندگی روزمره ما همیشه انتخاب می کنیم. مثلاً هنگام درست کردن ساندویچ، نوع نان و فیلینگ را انتخاب می کنید. این انتخاب ها مانند پارامترها هستند. در برنامه نویسی کامپیوتری، پارامترها به یک تابع کمک می کنند تا با قطعات مختلف داده کار کند.
در این درس از زبان ساده استفاده خواهیم کرد. نمونه هایی مانند اضافه کردن اعداد، احوالپرسی دوستان و حتی محاسبه مساحت اشکال ساده را خواهیم دید. همچنین نحوه استفاده از پارامترها در برنامه نویسی مدولار را یاد خواهیم گرفت. برنامه نویسی ماژولار به معنای تقسیم یک مشکل بزرگ به بخش های کوچکتر است. هر قسمت می تواند به تنهایی با کمک پارامترها کار کند.
یک پارامتر مانند یک کمک کننده برای یک تابع است. این یک ورودی است که به یک تابع می گوید از چه مقداری استفاده کند. تصور کنید یک ماشین اسباب بازی دارید. برای حرکت دادن آن، ممکن است لازم باشد جهتی را انتخاب کنید. جهتی که انتخاب می کنید مانند پارامتری برای خودرو است. بدون پارامتر، ماشین نمی‌دانست از کدام سمت برود.
در برنامه های کامپیوتری، ما اغلب توابعی را برای انجام وظایف می نویسیم. به جای اینکه چندین بار دستورالعمل های مشابه را بنویسیم، یک تابع ایجاد می کنیم و به آن پارامتر می دهیم. به این ترتیب، تابع می تواند با داده های مختلف کار کند. درست همانطور که یک کاتر کوکی می‌تواند هنگام استفاده از خمیر متفاوت، شکل‌های زیادی بسازد، اگر پارامترها را تغییر دهید، یک تابع می‌تواند با مقادیر متفاوتی کار کند.
یک عملکرد مانند یک دستگاه کوچک است. اسم داره و وقتی صداش میکنی کار خاصی میکنه. یک تابع ممکن است برای انجام کار خود به برخی از اطلاعات نیاز داشته باشد. این قطعات اطلاعات پارامترها هستند.
به عنوان مثال، به یک مخلوط کن در آشپزخانه خود فکر کنید. اگر می خواهید اسموتی درست کنید، میوه ها، کمی آب و یخ بریزید. مخلوط کن از این مواد برای تهیه اسموتی شما استفاده می کند. در اینجا، مواد تشکیل دهنده مانند پارامترها هستند. بدون آنها، مخلوط کن نمی تواند چیزی خوشمزه را درست کند.
در برنامه نویسی توابع را با پارامترهای داخل پرانتز می نویسیم. وقتی از تابع استفاده می کنیم، پرانتز را با داده هایی که می خواهیم با آن کار کنیم پر می کنیم.
بگذارید یک مثال ساده را ببینیم. تصور کنید تابعی دارید که دو عدد را جمع می کند. دو عدد پارامتر هستند. وقتی تابع را فرا می خوانید، اعداد را ارسال می کنید. سپس تابع آنها را اضافه می کند و نتیجه را برمی گرداند.
توضیح مرحله به مرحله:
برای مثال، اگر addNumbers(3, 5) را فراخوانی کنیم، تابع محاسبه می‌کند: \( \textrm{نتیجه} = 3 + 5 \) که برابر با 8 است.
حال اجازه دهید به مثال دیگری با کلمات نگاه کنیم. تصور کنید عملکردی داریم که به یک دوست خوش آمد می گوید. این تابع از یک پارامتر استفاده می کند: نام دوست.
توضیح مرحله به مرحله:
بنابراین، اگر greet ("Anna") را صدا کنیم، خروجی این خواهد بود: "Hello Anna".
همچنین می توانیم از پارامترهایی برای محاسبه مواردی مانند مساحت یک مستطیل استفاده کنیم. یک مستطیل دارای طول و عرض است. این دو پارامتر ما هستند.
توضیح مرحله به مرحله:
برنامه نویسی مدولار روشی برای نوشتن برنامه های کامپیوتری است. در برنامه نویسی ماژولار، یک برنامه بزرگ را به قسمت های کوچکتر تقسیم می کنیم. هر قسمت می تواند کار خاصی را انجام دهد و تابع نامیده می شود. پارامترها در این توابع برای مدیریت داده های مختلف استفاده می شوند.
به عنوان مثال، تصور کنید در حال ساختن یک قلعه اسباب بازی بزرگ هستید. به جای اینکه کل قلعه را به صورت یک تکه بسازید، برج ها، دیوارها و درها را جداگانه می سازید. هر قسمت به طور جداگانه ساخته شده است. حالا اگر می خواهید یک برج را عوض کنید، مجبور نیستید کل قلعه را دوباره بسازید. تو فقط اون برج رو عوض کن در برنامه نویسی، این مانند ایجاد توابعی است که می توانید بارها و بارها با دادن پارامترهای مختلف به آنها استفاده کنید.
استفاده از پارامترها درک و تغییر برنامه ما را آسان تر می کند. هنگامی که ما نیاز به به روز رسانی بخش کوچکی از برنامه داریم، به جای بسیاری از بخش های برنامه، فقط یک تابع را تغییر می دهیم. این ایده استفاده مجدد از توابع با پارامترهای مختلف بسیار قدرتمند است. این به ما کمک می کند تا برنامه هایی بسازیم که به خوبی کار می کنند و پیروی از آنها ساده است.
اجازه دهید چند ایده مهم در مورد پارامترها را مرور کنیم:
پارامترها فقط برای برنامه های کامپیوتری نیستند. ما ایده پارامترها را در زندگی روزمره خود می بینیم. در اینجا چند نمونه از دنیای واقعی آورده شده است:
این مثال ها نشان می دهد که ایده پارامترها را می توان در اطراف ما یافت. درست مانند برنامه‌های کامپیوتری، انتخاب‌های ما در زندگی روزمره نحوه پیش‌روی همه چیز را تغییر می‌دهد.
پارامترها زندگی ما را به عنوان برنامه نویس بسیار آسان تر می کنند. بدون پارامتر، باید برای هر تغییر کوچک یک تابع جدید بنویسیم. با پارامترها یک تابع می نویسیم و با دادن ورودی های مختلف خروجی را تغییر می دهیم.
تصور کنید هر بار که یک ساندویچ درست می‌کنید، مجبور می‌شوید یک دستور پخت جدید بسازید، حتی اگر فقط یک ماده متفاوت باشد. این خیلی کار خواهد بود! در عوض، شما یک دستور غذا دارید و مواد را بر اساس آنچه در آن روز دوست دارید تغییر می دهید. این دقیقاً نحوه عملکرد توابع با پارامترها است.
با استفاده از پارامترها، می توانید توابعی بسازید که مانند ماشین های کوچک هستند. این ماشین ها می توانند بسیاری از وظایف را بدون نیاز به هر بار بازنویسی انجام دهند. این ایده پایه ای در برنامه نویسی مدولار است. وقتی با ماژول ها یا قسمت های کوچک یک برنامه کار می کنیم، کد خود را ساده تر می کنیم. اگر زمانی نیاز به تغییر چیزی داشته باشیم، فقط باید یک تابع را به روز کنیم.
شما می توانید از ایده پارامترها در بسیاری از پروژه های خود حتی در مدرسه استفاده کنید. به عنوان مثال، اگر در حال طراحی یک بازی کوچک یا داستان هستید، ممکن است از یک تابع برای نشان دادن نام یک شخصیت استفاده کنید. به جای اینکه هر بار یک داستان جدید بنویسید، از یک تابع استفاده می کنید و نام شخصیت را با استفاده از یک پارامتر تغییر می دهید.
ایده دیگر ایجاد یک قاب عکس دیجیتال است. فرض کنید می خواهید تصاویر مختلفی را روی یک تابلو نشان دهید. تابعی که تصویر را تغییر می دهد می تواند پارامتری را دریافت کند که به آن می گوید کدام تصویر را نمایش دهد. هر بار که از عملکرد استفاده می کنید، فقط یک تصویر جدید به آن می دهید. این نشان دهنده قدرت پارامترها در انعطاف پذیری بیشتر نرم افزار است.
حتی اگر در حال نوشتن کد کامپیوتری نیستید، در حال حاضر از ایده پارامترها استفاده می کنید. وقتی تصمیم می گیرید چه بپوشید، رنگ، مدل و اندازه را انتخاب می کنید. اینها انتخاب های شما هستند، پارامترهای شما برای بهترین ظاهر هر روز.
اجازه دهید مثال دیگری را مرحله به مرحله حل کنیم تا پارامترها را در عمل ببینیم. ما یک تابع خوشامدگویی ساده می نویسیم که احوالپرسی را بر اساس اینکه چه کسی احوالپرسی می شود تغییر می دهد.
مرحله 1: تابع را تعریف کرده و نامی برای آن انتخاب کنید. ما آن را customGreet می نامیم.
مرحله 2: تصمیم بگیرید که تابع به چه پارامتری نیاز دارد. در این مورد، به یک پارامتر نیاز دارد: name .
مرحله 3: در داخل تابع، یک پیام تبریک تنظیم می کنیم. تابع به کلمه "سلام" با نام داده شده می پیوندد.
مرحله 4: وقتی تابع را با نام فراخوانی می کنیم، باید یک تبریک سفارشی چاپ کند. برای مثال، اگر customGreet ("Sam") را صدا کنیم، خروجی "Hi Sam" خواهد بود.
توضیح: این تابع کار می کند زیرا هر بار که تابع را فراخوانی می کنید می توان نام پارامتر را تغییر داد. اگر با customGreet ("Lily") تماس بگیرید، خروجی "Hi Lily" خواهد بود. تابع بر اساس مقدار پارامتر کار خود را انجام می دهد.
حالا یک تابع ضرب ساده می سازیم. این تابع دو پارامتر گرفته و آنها را ضرب می کند.
مرحله 1: تابعی به نام multiplyNumbers ایجاد کنید.
مرحله 2: تابع دو پارامتر دارد: num1 و num2 .
مرحله 3: در داخل تابع، num1 را در num2 ضرب کنید. می‌توانیم ریاضی را به صورت زیر نشان دهیم: \( \textrm{محصول} = \textrm{num1} \times \textrm{num2} \)
مرحله 4: با فراخوانی multiplyNumbers(2,4) محاسبه می‌شود: \( \textrm{محصول} = 2 \times 4 = 8 \) بنابراین تابع 8 را برمی‌گرداند.
در مثال بعدی ما تابعی برای محاسبه محیط یک مستطیل ایجاد می کنیم. محیط کل فاصله اطراف شکل است.
مرحله 1: تابعی به نام accountPerimeter را ایجاد کنید.
مرحله 2: تابع دو پارامتر طول و عرض دارد.
مرحله 3: فرمول محاسبه محیط P یک مستطیل به این صورت است: \( P = 2 \times (\textrm{طول} + \textrm{عرض}) \)
مرحله 4: به عنوان مثال، اگر طول = 5 و عرض = 3 ، آنگاه: \( P = 2 \times (5 + 3) = 2 \times 8 = 16 \)
توضیح: این تابع با دو پارامتر کار می کند و از آنها در فرمول استفاده می کند تا نتیجه صحیح را به دست دهد. همان تابع را می توان برای هر مستطیلی به شرطی که طول و عرض مناسب را ارائه دهید استفاده کرد.
پارامترها به قوی و مفید شدن توابع کمک می کنند. آنها به ما اجازه می دهند هر بار که از یک تابع استفاده می کنیم ورودی را تغییر دهیم. این بدان معنی است که یک تابع می تواند کارهای زیادی را انجام دهد. در اینجا ایده های کلیدی وجود دارد:
بسیاری از فعالیت های روزمره از ایده هایی مشابه پارامترها استفاده می کنند. به عنوان مثال، وقتی ساندویچ خود را طراحی می کنید، انتخاب می کنید که از چه نانی استفاده کنید، چه موادی را اضافه کنید، و حتی سس ها را. هر انتخاب روی ساندویچ نهایی تاثیر می گذارد. به طور مشابه، در یک سفارش رستوران، شما به سرور می گویید که چه اندازه ای می خواهید و کدام طعم ها را دوست دارید. این اطلاعات مانند پارامترهای یک تابع است.
در کلاس درس، وقتی معلمی نام شما را صدا می کند و از شما می خواهد که به سوالی پاسخ دهید، نام شما به عنوان پارامتری برای فراخوانی شما عمل می کند. اگر معلم نام دیگری را صدا بزند، پاسخ از شخص دیگری می آید. این شبیه به نحوه رفتار متفاوت یک تابع در هنگام ارائه پارامترهای مختلف است.
یک بازی رومیزی دیجیتال را تصور کنید. هر بار که بازی می کنید، بازی می تواند متفاوت باشد زیرا شما انتخاب می کنید که چند بازیکن به آن ملحق شوند، از چه شخصیت هایی استفاده کنید و قوانین هر دور را انتخاب کنید. همه این انتخاب ها پارامترهایی هستند که تابع بازی برای ایجاد یک بازی جدید در هر بار استفاده می کند.
حتی زمانی که برای روز خود برنامه ریزی می کنیم، تصمیم می گیریم چه ساعتی از خواب بیدار شویم، چه چیزی بخوریم و چه فعالیت هایی انجام دهیم. هر کدام از این انتخاب ها پارامتری برای کارهای روزمره ما هستند. با تغییر یک پارامتر، مانند بیدار شدن کمی دیرتر، کل روز ما می تواند تغییر کند.
اجازه دهید ایده های اصلی را که در این درس یاد گرفتیم مرور کنیم:
پارامترها اگرچه ساده هستند ابزار قدرتمندی هستند. آنها به ما کمک می کنند تا کدی واضح، کارآمد و قابل استفاده مجدد بنویسیم. آنها مانند مواد تشکیل دهنده یک دستور غذا یا انتخاب هایی هستند که هر روز انجام می دهید.
به یاد داشته باشید: با استفاده از پارامترها در توابع، برنامه های خود را مرتب و سرگرم کننده نگه می دارید. شما به راحتی می توانید نحوه عملکرد یک تابع را با دادن مقادیر جدید به آن تغییر دهید، درست مانند اینکه چگونه می توانید یک ساندویچ را با استفاده از پر کردن های مختلف تغییر دهید.
امروز، شما یاد گرفتید که پارامترها ورودی های خاصی هستند که یک تابع را برای انجام وظیفه خود هدایت می کنند. آنها توابع را منعطف می کنند و به ساخت برنامه ها به صورت مدولار کمک می کنند. ما چندین مثال دیدیم که نشان می‌داد پارامترها چگونه کار می‌کنند، از عملیات ساده ریاضی مانند اضافه کردن اعداد به کارهای روزمره مانند احوالپرسی با یک دوست یا برنامه‌ریزی دستور غذا.
با درک پارامترها، اولین گام های خود را برای کدنویسی و برنامه نویسی ماژولار برمی دارید. پارامترها مانند دستورالعمل های کوچکی هستند که می توانند کار یک تابع را تغییر دهند. آنها به خواندن و تغییر کد شما کمک می کنند، بنابراین می توانید روی حل مشکلات به روش های ساده تمرکز کنید.
هنگامی که در مورد برنامه نویسی و نحوه ساخت پروژه ها بیشتر می آموزید، این ایده ها را در ذهن خود نگه دارید. درست مانند زندگی روزمره شما، انتخاب هایی که انجام می دهید (پارامترهای شما) می تواند نتایج کار شما را تغییر دهد. همیشه به این فکر کنید که عملکردهای شما به چه اطلاعاتی نیاز دارند و از قدرت انتخاب های خلاقانه خود لذت ببرید!
این درس به ما کمک کرده تا جادوی پارامترها را در توابع و برنامه نویسی مدولار کشف کنیم. از این ایده‌ها برای تقسیم کارهای بزرگ به بخش‌های کوچکتر و آسان‌تر استفاده کنید و به تخیل خود اجازه دهید هنگام ایجاد پروژه‌های جدید شما را راهنمایی کند.
