غار چیست؟
غار منطقه یا فضایی در زیر سطح زمین، در دامنه تپه ها یا در دیواره های صخره است. بیشتر اوقات، غارها سیستم پیچیده ای از گذرگاه های زیرزمینی متصل هستند. این یک جورهایی شبیه یک پیچ و خم زیرزمینی است.
غارها چگونه تشکیل می شوند؟
زمان زیادی طول می کشد تا یک غار تشکیل شود زیرا فرآیندهای طبیعی که یک غار را می سازد بسیار کند است. این فرآیندها می تواند شامل فشار، فرسایش ناشی از آب، آتشفشان ها، حرکت صفحات تکتونیکی، اعمال شیمیایی و میکروارگانیسم ها باشد.
بیشتر غارها در صخره هایی تشکیل شده اند که می توانند به راحتی حل شوند مانند سنگ آهک، مرمر، دولومیت و گچ.
غارهای محلول رایج ترین هستند و از بارندگی و فرآیندهای شیمیایی تشکیل شده اند. هنگامی که باران به سطح زمین خیس می شود و دی اکسید کربن توسط گیاهان در حال مرگ در خاک آزاد می شود، آب و دی اکسید کربن منجر به یک واکنش شیمیایی می شود که آب را به اسید کربنیک تبدیل می کند.
با گذشت زمان، اسید کربنیک سنگ را می خورد و آن را حل می کند و یک گذرگاه غار را تشکیل می دهد. بیشتر این غارها بیش از 100000 سال طول می کشد تا به اندازه کافی بزرگ شوند تا بتوانند انسان را در خود جای دهند.
غارهایی به نام لوله های گدازه زمانی تشکیل می شوند که یک آتشفشان فوران کند و گدازه در سطح زمین جاری شود. گدازه های روی سطح سخت می شوند و سقفی جامد را تشکیل می دهند، در حالی که گدازه های زیرزمینی تخلیه می شوند و یک لوله خالی به نام لوله گدازه بر جای می گذارند.
غارهای دریایی زمانی شکل می‌گیرند که حرکت مداوم امواج و جزر و مد، صخره‌های دریا را به تدریج ضعیف می‌کند و سنگ را فرسایش می‌دهد و غار ایجاد می‌کند.
غارها چه ویژگی هایی دارند؟
سازندهای صخره ای به نام غارنوردی بیشتر غارها را تزئین می کنند. اسپلئوتم ها می توانند از سقف آویزان شوند، از زمین جوانه بزنند یا کناره های غار را بپوشانند.
غارهایی که از سقف آویزان می شوند شبیه یخ هستند و به آنها استالاکتیت می گویند. آنها از چکیدن آب از سقف غار تشکیل می شوند.
استالاگمیت ها به سمت بالا رشد می کنند و این معمولاً از آبی است که از انتهای استالاکتیت ها می چکد. گاهی اوقات، استالاکتیت ها و استالاگمیت ها در وسط به هم می پیوندند و ستون هایی را تشکیل می دهند.
ورقه های کلسیتی که برخی از دیواره های غار یا حتی کف غارها را می پوشانند، فلوستون نامیده می شوند. دیگر تشکل‌های سنگی شامل هلیکتیت‌ها هستند که شکل‌های پیچشی را تشکیل می‌دهند که در همه جهات حرکت می‌کنند.
این غارها هر 100 سال فقط یک اینچ رشد می‌کنند، بنابراین می‌دانید که غارهایی با استالاکتیت‌ها یا استالاگمیت‌های بزرگ برای مدت طولانی، طولانی و طولانی وجود داشته‌اند.
انواع مختلف الگوهای غار
- غارهای شاخه ای شبیه الگوهای جریان دندریتی سطحی هستند. آنها از گذرگاه هایی تشکیل شده اند که به عنوان شاخه های فرعی به پایین دست می پیوندند. غارهای شاخه ای رایج ترین الگوهای غار هستند و در نزدیکی فروچاله هایی تشکیل می شوند که در آن تغذیه آب زیرزمینی اتفاق می افتد.
- غارهای شبکه زاویه‌ای از شکاف‌های متقاطع سنگ کربناته تشکیل می‌شوند که شکستگی‌هایی در اثر فرسایش شیمیایی گسترده شده‌اند. این شکستگی ها گذرگاه های بلند، باریک و مستقیمی را تشکیل می دهند که در حلقه های بسته گسترده باقی می مانند.
- غارهای آناستوموز تا حد زیادی شبیه نهرهای بافته شده سطحی هستند که گذرگاه‌های آنها از هم جدا شده و سپس با زهکشی بیشتر مواجه می‌شوند. آنها معمولاً در امتداد یک تخت یا ساختار تشکیل می شوند و به ندرت به بسترهای بالایی یا پایینی عبور می کنند.
- غارهای اسفنجی زمانی تشکیل می شوند که حفره های محلول با اختلاط آب های متنوع شیمیایی به هم متصل می شوند. حفره ها الگویی را تشکیل می دهند که سه بعدی و تصادفی است و شبیه یک اسفنج است.
- غارهای رامی فرم به صورت اتاق ها، گالری ها و گذرگاه های بزرگ نامنظم شکل می گیرند. این اتاق‌های سه‌بعدی تصادفی‌شده از یک سطح آب بالارونده تشکیل می‌شوند که سنگ کربناته را با آب غنی‌شده با سولفید هیدروژن فرسایش می‌دهد.
چه نوع موجوداتی در غارها زندگی می کنند؟
سه نوع زندگی در غار وجود دارد
- Trogloxenes - اینها بازدیدکنندگان غار هستند. آنها به میل خود می آیند و می روند، اما از غار برای بخش های خاصی از چرخه زندگی خود استفاده می کنند - خواب زمستانی، لانه سازی یا زایمان. یک تروگلوکسن هرگز یک چرخه کامل زندگی را در غار نمی گذراند و سازگاری خاصی با محیط غار ندارند. آشناترین تروگلوکسن ها خفاش ها، خرس ها، اسکنک ها و راکون ها هستند.
- تروگلوفیل ها - اینها حیواناتی هستند که می توانند در خارج از غار زنده بمانند، اما ممکن است ترجیح دهند در داخل غار زندگی کنند. آنها غار را تنها در جستجوی غذا ترک می کنند. برخی از نمونه های تروگلوفیل ها کرم ها، سوسک ها، قورباغه ها، سمندرها، جیرجیرک ها و حتی برخی سخت پوستان مانند خرچنگ هستند.
- تروگلوبیت ها - آنها تمام چرخه زندگی خود را در یک غار می گذرانند. آنها فقط در غارها یافت می شوند و نمی توانند خارج از غار زنده بمانند. تروگلوبیت ها حیواناتی هستند که با زندگی در غار سازگار شده اند. آنها دارای چشم های ضعیف یا غایب، رنگدانه و متابولیسم کمی هستند که به آنها اجازه می دهد مدت طولانی بدون غذا بمانند. آنها همچنین پاها و آنتن های بلندتری دارند که به آنها امکان می دهد غذا را به طور موثرتری در تاریکی جابجا کنند. تروگلوبیت ها شامل ماهی غار، خرچنگ و میگو غار، هزارپا و همچنین برخی از حشرات است.
دانشمندانی که غارها را مطالعه می کنند غارشناس نامیده می شوند و معتقدند نزدیک به 50000 گونه مختلف از تروگلوبیت ها وجود دارد. اگرچه گونه های جدید دائماً در حال کشف هستند، اما احتمالاً هرگز همه آنها را کشف نخواهیم کرد.
حقایق جالب در مورد غارها
- کاوش در غار را غارنوردی، چاله‌ریزی و طلسم می‌گویند.
- انسان ها در طول تاریخ از غارها برای دفن، پناهگاه و مکان های مذهبی استفاده کرده اند. گنجینه ها و آثار باستانی در غارهای سراسر جهان یافت شده است.
- حداکثر عمقی که یک غار در زیر زمین می تواند به آن برسد حدود 9800 فوت (3000 متر) است. فراتر از این نقطه، فشار سنگ ها بسیار زیاد می شود و غار فرو می ریزد.
- عمیق ترین غاری که انسان ها کشف کرده اند غار ورونیا در گرجستان است. 7208 فوت (2197 متر) زیر زمین است.
