روایت به گزارشی از رویدادهای مرتبط، خیالی یا واقعی، که در یک توالی گفتاری یا نوشتاری، یا با تصاویر ثابت یا متحرک یا هر دو ارائه می‌شود، اشاره دارد. Narrative از فعل لاتین " narrare " به معنای "گفتن" گرفته شده است که از صفت gnarus به معنای ماهر یا دانستن آمده است.
سازمان دهی روایت ها در چند دسته بندی رسمی و موضوعی قابل انجام است. این دسته بندی ها عبارتند از:
روایت را می توان در هر شکلی از خلاقیت، سرگرمی و هنر انسان یافت، از جمله ادبیات، موسیقی، گفتار، فیلم، ویدئو، تئاتر، کمیک، عکاسی، طراحی، نقاشی، هنرهای تجسمی و بسیاری موارد دیگر. تنها شرط این است که توالی رویدادها ارائه شود. چند جنبش هنری مانند هنر مدرن، روایت را رد می‌کنند و جنبه مفهومی و انتزاعی را ترجیح می‌دهند.
اولین روش برای به اشتراک گذاشتن روایات، داستان سرایی شفاهی است. در دوران کودکی اکثر مردم، از روایت ها برای راهنمایی آنها در تاریخ فرهنگی، رفتار مناسب، ارزش ها و شکل گیری هویت جمعی استفاده می شود. این موضوع در حال حاضر تحت انسان شناسی در میان مردم بومی سنتی مورد مطالعه قرار می گیرد.
روایت ها را می توان در روایت های دیگر نیز حمل کرد. این شامل آن دسته از روایاتی است که توسط راوی غیرقابل اعتماد (یک شخصیت) که معمولاً در ژانر داستانی نوآر یافت می شود، گفته می شود. یکی از بخش‌های اصلی روایت، شیوه‌ای است که از آن به عنوان شیوه روایت یاد می‌شود، مجموعه روشی که برای ارتباط روایت از طریق روایت فرآیندی استفاده می‌شود.
جدای از استدلال، توصیف و بیان، روایت، با تعریف کلی، در میان چهار شیوه گفتمان بلاغی است. می توان گفت این حالت داستان نویسی است که در آن راوی مستقیماً با خواننده ارتباط برقرار می کند.
انواع راویان.
نحوه برداشت یک اثر داستانی توسط خواننده بستگی به انتخاب نویسنده در راوی دارد. بین روایت اول شخص و سوم شخص تفاوت وجود دارد که به ترتیب از آن به عنوان روایت درون‌دیژتیک و برون‌دیژتیک یاد می‌شود. راوی‌های درون‌دیژتیک به دو دسته تقسیم می‌شوند: یک راوی هم‌دیژتیک به‌عنوان یک شخصیت در داستان شرکت می‌کند. آن راوی نمی تواند چیزهای زیادی در مورد شخصیت های دیگر بداند غیر از آنچه که با اعمال آنها آشکار می شود. یک راوی هترودیژتیک از طرف دیگر، تجربیات شخصیت‌ها را که در داستان ظاهر می‌شوند و در آن شرکت نمی‌کند، توصیف می‌کند.
اکثر راویان داستان‌های خود را از هر یک از دیدگاه‌های زیر (که به عنوان شیوه‌های روایی از آن یاد می‌شود) ارائه می‌کنند: اول شخص محدود یا دانای کل، یا سوم شخص. به طور کلی، یک راوی اول شخص تمرکز بیشتری بر نظرات، ادراکات و احساسات یک شخصیت خاص در یک داستان و نحوه درک شخصیت از جهان دارد. راوی سوم شخص محدود می‌تواند جایگزینی باشد که نویسنده را ملزم به افشای همه چیزهایی که شخصیت اول می‌داند ندارد. یک راوی دانای کل سوم شخص، با نگاهی به تعداد زیادی از شخصیت ها و پس زمینه وسیع تر داستان، نمایی پانوراما از دنیای داستان ارائه می دهد.
