Een verhaal verwijst naar een verslag van gebeurtenissen die met elkaar verbonden zijn, denkbeeldig of echt, dat wordt gepresenteerd in een gesproken of geschreven volgorde, of door stilstaande of bewegende beelden, of beide. Narratief is afgeleid van het Latijnse werkwoord " narrare ", wat "vertellen" betekent, wat afkomstig is van het bijvoeglijk naamwoord gnarus dat bekwaam of wetend betekent.
De organisatie van verhalen kan worden gedaan in een aantal formele en thematische categorieën. Deze categorieën omvatten:
Verhalen is te vinden in elke vorm van menselijke creativiteit, amusement en kunst, inclusief literatuur, muziek, spraak, film, video, theater, strips, fotografie, tekenen, schilderen, beeldende kunst en nog veel meer. De enige vereiste is dat de volgorde van een gebeurtenis wordt gepresenteerd. Een paar kunststromingen, zoals moderne kunst, weigeren het verhaal en geven de voorkeur aan het conceptuele en abstracte.
De vroegste methode om verhalen te delen is het mondeling vertellen. Tijdens de kinderjaren van de meeste mensen worden verhalen gebruikt om hen te begeleiden op het gebied van culturele geschiedenis, correct gedrag, waarden en de vorming van een gemeenschappelijke identiteit. Dit wordt momenteel bestudeerd onder antropologie onder de traditionele inheemse volkeren.
Verhalen kunnen ook binnen andere verhalen worden gedragen. Dit omvat de verhalen die worden verteld door een onbetrouwbare verteller (een personage) dat typisch voorkomt in het noir-fictiegenre. Een van de belangrijkste onderdelen van vertelling is de zogenaamde narratieve modus, een methodeset die wordt gebruikt voor de communicatie van het verhaal via een procesvertelling.
Afgezien van argumentatie, beschrijving en uiteenzetting, is vertelling, breed gedefinieerd, een van de vier retorische discours. Er kan worden gezegd dat het de fictie-schrijfmodus is waarbij de verteller rechtstreeks met de lezer communiceert.
SOORTEN VERTELLERS.
De manier waarop een fictief werk door de lezer wordt opgenomen, is afhankelijk van de keuze van de schrijver in de verteller. Er is een verschil tussen het verhaal van de eerste persoon en het verhaal van de derde persoon, dat op de respectieve manier het intradiëgetische en extradiëgetische verhaal wordt genoemd. Intradiëgetische vertellers zijn gegroepeerd in twee typen: een homodiëgetische verteller neemt als personage deel aan het verhaal. Die verteller kan niet veel weten over andere personages dan wat wordt onthuld door hun acties. Een heterodiëgetische verteller aan de andere kant, beschrijft de ervaringen van de personages die voorkomen in het verhaal waar hij of zij niet aan deelneemt.
Een meerderheid van de vertellers presenteert hun verhalen vanuit een van de volgende perspectieven (die worden aangeduid als verhalende modi): beperkte of alwetende eerste persoon of derde persoon. Over het algemeen zorgt een ik-verteller voor een grotere focus op de meningen, percepties en gevoelens van een bepaald personage in een verhaal, en op de manier waarop het personage de wereld waarneemt. De beperkte verteller van de derde persoon kan een alternatief zijn waarbij de schrijver niet alles hoeft te onthullen wat bekend is aan het eerste personage. Een alwetende verteller in de derde persoon biedt een panoramisch beeld van de wereld van het verhaal, kijkend naar een groot aantal personages en naar de bredere achtergrond van het verhaal.
