Back to the topics list

relevant bewijs

Relevantie is de meest fundamentele hoeksteen van bewijs. Het is vereist dat het bewijs relevant is om te worden geaccepteerd. Het bewijsmateriaal moet een logisch verband hebben tussen zichzelf en de kwestie die het wordt gepresenteerd om te bewijzen of af te keuren. Het is geen vereiste dat het verband zo sterk is dat een bewijsitem het feit alleen kan goedkeuren of afkeuren. Het is normaal gesproken goed genoeg, op voorwaarde dat het bewijsstuk een verband heeft in een reeks bewijzen. Bewijs wordt gebruikt om te verwijzen naar observaties of feiten die kunnen worden gepresenteerd om een bevestiging te ondersteunen.

Bewijs moet relevant zijn om kans te maken op ontvankelijkheid, maar niet elk relevant bewijs wordt geaccepteerd. Sommige rechters kunnen relevant bewijsmateriaal uitsluiten vanwege andere bewijsregels. Voorbeeld: sommige relevante bewijzen kunnen de gevoelens van de jury onterecht prikkelen. In zo'n geval moet de rechter de betekenis van het bewijs afwegen tegen de risico's van een onterecht beroep op emoties. Indien de rechter vaststelt dat de risico's die verbonden zijn aan een oneerlijk emotioneel hoger beroep aanzienlijk groter zijn dan de relevantie, wordt het bewijs niet geaccepteerd. Als de relevantie opweegt tegen de risico's, dan wordt het geaccepteerd.

Relevantie vereist het volgende;

• Juridische relevantie. Dit wordt gebruikt om aan te geven dat het bewijs aanvaardbaar moet zijn en dat het niet kan worden gebruikt om iets ontoelaatbaars aan te tonen. Voorbeeld: als een contract op basis van fraude voor de rechter wordt gedaagd, zou mondeling bewijs geen juridische relevantie hebben.
• Logische relevantie. Dit betekent simpelweg dat het bewijs moet proberen iets te bewijzen of te weerleggen.

Om het bewijs relevant te laten zijn, moet het;

1. Het moet een feit waarschijnlijker of waarschijnlijker maken dan het was zonder bewijs.
2. Het bewijs moet een grote impact kunnen hebben.
3. Het bewijsmateriaal moet zich ook beperken tot de noodzakelijke onderdelen om het onderhavige feit te bewijzen. Dit komt omdat sommige rechters bewijsmateriaal kunnen afwijzen als het irrelevant blijkt te zijn en te veel informatie buiten de kwestie heeft.

Als bewijs niet relevant blijkt te zijn, wordt het niet gebruikt bij de besluitvorming, ook al zou het technisch relevant kunnen zijn. Voorbeeld: Geestelijke instabiliteit of arbeidsongeschiktheid van een persoon.

Hieronder volgen enkele van de redenen die ertoe kunnen leiden dat bewijs wordt afgewezen:

• Tijdverspilling bij het presenteren van het bewijs.
• Verwarring van problemen in het bewijsmateriaal.
• Overdreven en onnodig bewijs.
• De jury misleiden.
• Onterecht vooroordeel.

DEMONSTRATIES EN ANIMATIES.

Dit verwijst naar visuele hulpmiddelen die de jury helpen bij het begrijpen van een aantal complexe kwesties, hoewel ze geen bewijs zijn. Het is vereist dat de jury duidelijk opmerkt dat deze demonstraties zelf geen bewijs zijn. De rechter is verplicht om:

1. Sta alleen demonstraties toe die in overeenstemming zijn met de getuigenis die het ondersteunt.
2. Raad de jury af om deze demonstraties te accepteren als feiten maar als levensechte beelden die worden gebruikt bij de bewijsvoering.
3. Raad de jury af om demonstraties als bewijsmateriaal te accepteren, aangezien ze alleen dienen om te helpen bij het presenteren van bewijsmateriaal.