یک نظام سیاسی مجموعه ای از نهادهای قانونی رسمی است که یک «دولت» یا «دولت» را تشکیل می دهند.
برخی از سیستم های سیاسی رایج در سراسر جهان در زیر مورد بحث قرار می گیرند.
1. هرج و مرج - این به فقدان حکومت اشاره دارد، شرایطی که در آن یک ملت یا دولت بدون یک هیئت حاکمه مرکزی عمل می کند. این نشان دهنده فقدان خدمات یا خدمات عمومی، فقدان کنترل نظارتی، روابط دیپلماتیک محدود با سایر دولت-ملت ها، و در بیشتر موارد، جامعه ای است که به سکونتگاه ها (یا فیوفدوم) متفاوت و تحت حاکمیت محلی تقسیم شده است.
2. اشراف - اشراف نوعی حکومت است که در آن تعداد کمی از شهروندان نخبه حکومت می کنند. این معمولاً در تضاد با دموکراسی است که در آن همه شهروندان قادر به حکومت هستند. اشراف یک نظام طبقاتی ذاتی را ترویج می‌کند که ثروت و قومیت را با توانایی و حق حکومت کردن پیوند می‌دهد.
3. بوروکراسی - به شکلی از حکومت اطلاق می شود که در آن مقامات دولتی غیر منتخب، مسئولیت های عمومی را طبق دیکته گروه های سیاست گذار اداری انجام می دهند. قوانین، مقررات، رویه‌ها و نتایج برای حفظ نظم، دستیابی به کارایی و جلوگیری از طرفداری در سیستم تدوین شده‌اند.
4. سرمایه داری - به شکلی از اقتصاد اشاره دارد که در آن تولید توسط مالکیت خصوصی هدایت می شود. سرمایه داری ایده رقابت باز را ترویج می کند و از این باور نشأت می گیرد که اقتصاد بازار آزاد – اقتصادی با کنترل نظارتی محدود – کارآمدترین شکل سازمان اقتصادی است. طرفداران آن استدلال می کنند که سرمایه داری باعث رشد اقتصادی، بهبود استانداردهای زندگی، بهره وری بالاتر و رفاه بیشتر می شود. در حالی که منتقدان استدلال می کنند که سرمایه داری ذاتاً نابرابری، استثمار طبقه کارگر و استفاده ناپایدار از منابع و زمین را ترویج می کند.
5. استعمار - استعمار شکلی از حکومت است که در آن یک ملت به دنبال گسترش حاکمیت خود بر سرزمین های دیگر است. این شامل گسترش حکومت یک ملت در خارج از مرزهای آن است. این اغلب مستلزم اشغال جمعیت های بومی و بهره برداری از منابع به نفع ملت حاکم است.
6. کمونیسم - این به ایده مالکیت عمومی و مشترک اقتصاد، از جمله زیرساخت ها، خدمات شهری و ابزار تولید اشاره دارد. کمونیسم اغلب خود را نقطه مقابل قشربندی اقتصادی زیربنای سرمایه داری قرار می دهد. این مقاومت در برابر قشربندی گاه به شکل یک اقتدار تک دولتی نیز به خود می گیرد که در آن مخالفت یا مخالفت سیاسی ممکن است محدود شود.
7. دموکراسی - این شکلی از حکومت است که در آن همه شهروندان واجد شرایط در تصمیماتی که بر زندگی آنها تأثیر می گذارد، نظر مساوی دارند.
8. فدرالیسم - شکلی از حکومت است که قدرت ها را بین یک مرجع متمرکز فدرال و مجموعه ای از مقامات منطقه ای و محلی ترکیب و تقسیم می کند. در این سیستم، مجموعه ای از ایالت ها، سرزمین ها یا استان ها هم خودگردان هستند و هم تابع اقتدار یک ساختار دولتی گسترده و متحد هستند. این توازنی در رویکردی تلقی می‌شود که وضعیت تقریباً برابری از اختیارات را برای دو سطح مجزا از دولت فراهم می‌کند.
9. فئودالیسم - یک ساختار اجتماعی است که حول مالکیت زمین، اشراف و تعهدات نظامی می چرخد. این یک روش رسمی حکومت نیست، بلکه به شیوه ای از زندگی اشاره دارد که در آن تقسیمات شدید و سلسله مراتبی طبقات نجیب، روحانیون و دهقانان را از هم جدا می کند.
10. کلپتوکراسی - این شکلی از حکومت است که در آن حزب حاکم یا از طریق فساد و دزدی به قدرت رسیده، قدرت را حفظ کرده، یا هر دو را حفظ کرده است.
11. شایسته سالاری - به سیستم حکومتی اطلاق می شود که در آن انتصابات و مسئولیت ها به طور عینی بر اساس "شایستگی ها" و دستاوردهای افراد به آنها واگذار می شود.
12. اقتدارگرایی - یک حکومت استبدادی با قدرت بسیار متمرکز و متمرکز مشخص می شود که با سرکوب سیاسی و حذف رقبای بالقوه حفظ می شود. از احزاب سیاسی و سازمان های توده ای برای بسیج مردم حول اهداف رژیم استفاده می کند.
13. خودکامگی - خودکامگی سیستم حکومتی است که در آن قدرت سیاسی عالی در دست یک نفر متمرکز است. در مقابل، دولت تک حزبی نوعی حکومت نظام حزبی است که در آن هیچ احزاب دیگری مجاز به شرکت در انتخابات نیستند.
14. توتالیتاریسم - این یک نسخه افراطی از اقتدارگرایی است - این یک سیستم سیاسی است که در آن دولت اقتدار کامل بر جامعه را در اختیار دارد و به دنبال کنترل تمام جنبه های زندگی عمومی و خصوصی هر جا که لازم باشد، است.
15. دیکتاتوری - دیکتاتوری به شکلی از حکومت استبدادی تعریف می شود که در آن حکومت توسط فردی، «دیکتاتور» اداره می شود. این به شکلی استبدادی از حکومت مطلقه توسط رهبری بدون محدودیت توسط قانون، قانون اساسی یا سایر عوامل سیاسی در دولت اشاره دارد.
16. سلطنت - در یک سلطنت، یک ایالت توسط فردی اداره می شود که معمولاً تاج و تخت را از طریق تولد به ارث می برد و مادام العمر یا تا زمان کناره گیری حکومت می کند.
17. الیگارشی - این به شکلی از حکومت اشاره دارد که تنها توسط تعداد کمی، اغلب ثروتمندان اداره می شود.
18. تئوکراسی - نوعی حکومت است که در آن رهبران مذهبی که به جای خدا عمل می کنند بر دولت حکومت می کنند.
19. تکنوکراسی - شکلی از حکومت است که در آن متخصصان فناوری کنترل همه تصمیم گیری ها را در دست خواهند داشت. به جای سیاستمداران، بازرگانان و اقتصاددانان، دانشمندان، مهندسان و فن‌آورانی که دانش، تخصص یا مهارت دارند، هیئت حاکمه را تشکیل می‌دهند.
20. جمهوری - جمهوری یک نظام سیاسی است که در آن دولت بیشتر تابع کسانی است که حکومت می کنند. ویژگی اصلی یک جمهوری این است که حکومت تابع مردم است و می توان رهبران را فراخواند.
