اهداف یادگیری
شما در طول روز از عضلات مختلف بدن خود استفاده می کنید. عضلات چیزی هستند که به شما اجازه حرکت می دهند. حتی کارهای بسیار ابتدایی که انجام می دهید اغلب از شما نیاز دارند که از عضلات خود استفاده کنید - بلند شدن از رختخواب، غذا خوردن، راه رفتن و بازی کردن، همگی از عضلات استفاده می کنند! بخش‌های خاصی از دست‌ها و پاهایتان به شما کمک می‌کنند کارهای خاصی انجام دهید، مانند پرتاب کردن یا گرفتن توپ، لگد زدن به توپ، دویدن و غیره. پریدن، جست و خیز کردن، چرخیدن چرخ دستی یا تابستانی، بازی تگ یا قورباغه جهشی، کمک به چیدن میز یا شستن ظروف، مسواک زدن دندان ها و کنار گذاشتن اسباب بازی هایتان چطور؟
بازوی خود را مانند پسر تصویر زیر خم کنید. عضله این بازو را احساس کنید. این عضله دوسر بازوی شماست - یک عضله در قسمت جلویی بازو.
سعی کنید تمرین کششی را مانند شکل زیر انجام دهید. آیا می توانید کشش را در ران خود احساس کنید؟ آنها "چهارسر" شما در عمل هستند. عضلات چهار سر ران از چهار عضله بزرگ در جلوی ران تشکیل شده است
سیستم عضلانی سیستم اندامی است که حرکت را تولید می کند. از سلول های تخصصی به نام فیبرهای عضلانی تشکیل شده است.
عضله یک بافت انقباضی است و از لایه مزودرمی سلول های زایای جنینی مشتق می شود. این نیرو تولید می کند و باعث حرکت، حرکت یا حرکت در اندام های داخلی می شود.
بیشتر انقباضات عضلانی بدون فکر آگاهانه اتفاق می‌افتد و برای بقا ضروری است، مانند انقباض قلب یا پریستالسیس، که غذا را از طریق سیستم گوارشی هل می‌دهد. انقباض ارادی عضلانی برای حرکت بدن استفاده می شود و می توان آن را به خوبی کنترل کرد، مانند حرکات انگشت یا حرکات درشت مانند حرکات دو سر و سه سر.
بیش از 650 ماهیچه در بدن ما وجود دارد. ماهیچه ها با سیستم اسکلتی برای ایجاد حرکت، وضعیت و تعادل کار می کنند. سیستم اسکلتی همراه با سیستم عضلانی تشکیل می دهد سیستم اسکلتی عضلانی
ماهیچه ها توسط بافت همبند به نام تاندون به استخوان ها متصل می شوند. تاندون‌ها به ایجاد ارتباط بین سلول‌های ماهیچه‌ای منقبض نرم و سلول‌های استخوانی سخت کمک می‌کنند.
ماهیچه ها حدود نیمی از کل وزن بدن انسان را تشکیل می دهند. بافت عضلانی نیز حدود 15 درصد متراکم تر از بافت چربی است.
طولانی ترین ماهیچه ما سارتوریوس است. از لگن به سمت زانو می رود و به ما کمک می کند زانو را خم کنیم و پای خود را بچرخانیم.
قوی ترین ماهیچه در فک ما است و برای جویدن استفاده می شود.
کوچکترین عضله در گوش ما قرار دارد و به آن "stapedius" می گویند. به کوچکترین استخوان بدن یعنی رکاب چسبیده است.
بیایید به برخی از عضلات اصلی بدن انسان نگاه کنیم.
تصویر زیر محل ماهیچه های اصلی بدن انسان را نشان می دهد.
سه نوع ماهیچه وجود دارد:
بیایید در مورد هر یک از این نوع عضلات با جزئیات بیشتر بیاموزیم.
ماهیچه های اسکلتی از فیبرهای عضلانی یا میوسیت ها تشکیل شده اند که به نوبه خود از میوفیبریل ها تشکیل شده اند که از سارکومرها ساخته شده اند. سارکومرها بلوک های ساختمانی اصلی بافت ماهیچه ای مخطط هستند. هنگامی که توسط یک پتانسیل عمل تحریک می شود، ماهیچه های اسکلتی یک انقباض هماهنگ را از طریق کوتاه کردن هر سارکومر انجام می دهند. در سارکومر، فیبرهای میوزین و اکتین در یک حرکت انقباضی به سمت یکدیگر همپوشانی دارند. رشته های میوزین دارای سرهایی هستند که به شکل چماق به سمت رشته های اکتین بیرون زده می شوند.
ساختارهای بزرگ‌تری که در امتداد رشته‌های میوزین به نام سرهای میوزین یافت می‌شوند، برای ایجاد نقاط اتصال در محل‌های اتصال رشته‌های اکتین استفاده می‌شوند. سرهای میوزین به سمت مرکز سارکومر می‌چرخند، جدا می‌شوند و دوباره به نزدیک‌ترین محل فعال رشته اکتین می‌چسبند. به این سیستم درایو نوع جغجغه ای گفته می شود.
در این فرآیند از مقدار زیادی ATP (آدنوزین تری فسفات) استفاده می شود که منبع انرژی سلول است. در بدن انسان حدود 639 عضله اسکلتی وجود دارد.
سیستم عصبی خودمختار مستقیماً ماهیچه های صاف را کنترل می کند. این ماهیچه ها غیر ارادی هستند. این بدان معنی است که آنها را نمی توان با فکر آگاهانه حرکت داد. ضربان قلب و ریه ها (قابلیت کنترل از روی میل) ماهیچه های غیرارادی هستند اما ماهیچه های صاف نیستند.
ماهیچه های قلب با ماهیچه های اسکلتی متفاوت هستند زیرا فیبرهای عضلانی به صورت جانبی به یکدیگر متصل هستند. علاوه بر این، حرکت آنها مانند عضلات صاف غیر ارادی است. گره سینوسی ماهیچه های قلب را کنترل می کند. گره سینوسی، از سوی دیگر، تحت تأثیر سیستم عصبی خودمختار است.
در حالت استراحت، اکثر ATP به صورت هوازی توسط بدن در میتوکندری بدون تولید اسید لاکتیک یا سایر محصولات فرعی خسته کننده تولید می شود. در طول ورزش، تولید ATP بسته به آمادگی جسمانی فرد و شدت و مدت تمرین متفاوت است. در سطوح کم فعالیت، جایی که ورزش برای مدت طولانی ادامه دارد، انرژی به صورت هوازی از طریق ترکیبی از اکسیژن با کربوهیدرات ها و چربی های ذخیره شده در بدن تولید می شود. در طول یک فعالیت با شدت بالاتر، با کاهش مدت زمان با افزایش شدت، تولید ATP می تواند به روش های بی هوازی مانند استفاده از کراتین فسفات یا گلیکولیز بی هوازی تغییر کند. تولید هوازی ATP از نظر بیوشیمیایی کندتر است و فقط می تواند برای ورزش های کم شدت و طولانی مدت استفاده شود، اما مواد زائد خسته کننده ای تولید نمی کند.
فعالیت عضلانی را می توان به صورت ارادی یا غیر ارادی طبقه بندی کرد.
ماهیچه های اسکلتی اندام ها (بازوها و پاها) را حرکت می دهند. فک را بالا و پایین می برند تا غذا جویده شود. ماهیچه های اسکلتی تنها ماهیچه های ارادی هستند. این بدان معنی است که آنها تنها ماهیچه ای هستند که می توانید برای حرکت انتخاب کنید.
عضلات اسکلتی بیشتر به دو نوع تقسیم می شوند - کند انقباض و تند انقباض.
عضله آهسته انقباض (نوع I) حاوی پروتئین هایی است که به آن رنگ قرمز غنی می دهد. این عضله به طور موثر اکسیژن بیشتری را حمل می کند و از چربی ها، پروتئین ها یا کربوهیدرات ها استفاده می کند زیرا فیبرهای عضلانی کند انقباض انرژی در مدت زمان طولانی منقبض می شوند. اینها برای ورزش های هوازی مانند دویدن در مسافت های طولانی و دوچرخه سواری خوب عمل می کنند.
عضله سریع انقباض (نوع II) رنگ سفیدتری دارد زیرا میوگلوبین (پروتئین حامل اکسیژن) کمتری دارد. فیبرهای تند انقباض به سرعت و با قدرت منقبض می شوند، با این حال به سرعت خسته می شوند. این برای ورزش های بی هوازی مانند دوی سرعت و برای ورزش های قدرتی مانند وزنه برداری مفید است.
ماهیچه صاف تحت کنترل غیرارادی است و در دیواره رگ های خونی و ساختارهایی مانند مثانه، روده و معده یافت می شود.
عضله قلب توده قلب را تشکیل می دهد و مسئول انقباضات ریتمیک آن اندام پمپاژ حیاتی است. آن نیز تحت کنترل غیرارادی است.
ماهیچه ها از دو رشته پروتئینی اصلی تشکیل شده اند: یک رشته ضخیم از پروتئین میوزین و یک رشته نازک متشکل از پروتئین اکتین. انقباض عضلانی زمانی اتفاق می‌افتد که این رشته‌ها در یک سری رویدادهای تکراری روی یکدیگر بلغزند.
هنگامی که یک عضله سیگنال های عصبی دریافت می کند، سوراخ هایی را در غشای سلولی خود باز می کند. این سوراخ ها پروتئین هایی هستند که کانال های کلسیمی نامیده می شوند. سپس یون های کلسیم به داخل سلول می روند. این کلسیم به پروتئین های تخصصی اکتین و میوزین می چسبد. این باعث می شود که این پروتئین ها عضله را منقبض کنند. هنگامی که ماهیچه منقبض می شود، استخوان هایی که به آنها متصل است به هم نزدیکتر می شوند.
ماهیچه هایی به نام فلکسور مفاصل شما را مجبور به خم شدن می کنند. عضلاتی به نام اکستنسور باعث صاف شدن اندام شما می شوند. عضله دوسر یک خم کننده و عضله سه سر باز کننده است. شاید نام رباط ها را هم شنیده باشید. آنها دسته ای از بافت همبند هستند که استخوان ها را به یکدیگر متصل می کنند. ماهیچه ها، تاندون ها و رباط ها تقریباً در همه مفاصل شما با هم کار می کنند.
ورزش باعث می شود عضلات بزرگتر و قوی تر شوند. هم قدرت عضلانی و هم استقامت عضلانی را بهبود می بخشد. قدرت عضلانی توانایی عضله برای استفاده از نیرو در حین انقباض است. استقامت عضلانی توانایی عضله برای ادامه انقباض طولانی مدت بدون خستگی است. اگر فردی ورزش نکند، آتروفی عضلانی رخ می دهد. این بدان معناست که عضلات آنها کوچکتر و ضعیف تر می شوند.
ورزش ها بسته به تاثیری که بر بدن دارند به سه نوع دسته بندی می شوند:
سه گروه بزرگ از بیماری های عضلانی وجود دارد
1. بیماری های عصبی عضلانی - اینها مشکلاتی هستند که در نحوه حرکت اعصاب به عضلات می گویند. سکته مغزی، فلج مغزی و بیماری پارکینسون از بیماری های عصبی عضلانی هستند.
2. بیماری صفحه انتهایی حرکتی - اینها مشکلات مربوط به مکانی هستند که عصب به عضله دستور حرکت می دهد. کزاز و میاستنی گراویس از بیماری های صفحه انتهایی حرکتی هستند.
3. میوپاتی - اینها مشکلاتی در ساختار عضله هستند. دیستروفی عضلانی، سرطان هایی مانند سارکوم یوینگ و کاردیومیوپاتی میوپاتی هستند.
