امپراتوری بیزانس
امپراتوری بیزانس با نام‌های بیزانس و امپراتوری روم شرقی نیز شناخته می‌شود. امپراتوری روم در استان های شرقی خود در قرون وسطی و اواخر دوران باستان زمانی که پایتخت آن قسطنطنیه بود (استانبول امروزی، ایمان و بیزانس سابق) ادامه یافت. معروف است که امپراتوری بیزانس از سقوط و تکه تکه شدن امپراتوری روم غربی در قرن پنجم پس از میلاد جان سالم به در برده است و اعتقاد بر این است که تا سال 1453 که به دست ترکان عثمانی افتاد، هزار سال دیگر وجود داشته است.
گفته می شود که این امپراتوری در طول بسیاری از عمر خود قدرتمندترین نیروی نظامی، فرهنگی و اقتصادی در کل اروپا بوده است. هر دو اصطلاح امپراتوری روم شرقی و امپراتوری بیزانس، مصادیق تاریخ نگاری هستند که پس از پایان قلمرو ایجاد شدند. بسیاری از شهروندان آن همچنان از آن به سادگی به عنوان امپراتوری روم یاد می کردند.
پایتخت این امپراتوری قسطنطنیه بود. زبان های رایجی که در این امپراتوری صحبت می شد عبارتند از: لاتین متأخر، یونانی قرون وسطی و یونانی کوینه. دینی که در این امپراتوری رواج داشت مسیحیت (ارتدوکس شرقی) بود. نظام حکومتی آنها سلطنت مطلقه بود.
برخی از امپراتوران برجسته ای که بر این امپراتوری حکومت کردند عبارتند از آرکادیوس، ژوستینیانوس اول، لئو سوم، باسیل دوم، کنستانتین یازدهم و بسیاری دیگر.
این امپراتوری از اواخر باستان تا اواخر قرون وسطی ادامه داشت. برخی از وقایع مهم تاریخی که در این دوران رخ داده است عبارتند از:
جمعیت
ارزهایی که در این امپراتوری مورد استفاده قرار می گرفتند سولیدوس، هایپرپیرون و هیستامنون بودند. پیش از این امپراتوری امپراتوری روم بود و امپراتوری عثمانی جانشین آن شد.
چندین رویداد علامتی بین قرن چهارم و ششم دوره گذار را مشخص کردند که طی آن غرب لاتین و شرق یونانی امپراتوری روم از هم جدا شدند. امپراتوری توسط کنستانتین دوباره سازماندهی شد، قسطنطنیه پایتخت شد و مسیحیت قانونی شد. این بین سالهای 324 تا 337 بعد از میلاد اتفاق افتاد. تحت حکومت تئودوسیوس (379 تا 395 پس از میلاد)، مسیحیت دین رسمی امپراتوری شد و سایر اعمال مذهبی لغو شد. سرانجام، تحت حکومت هراکلیوس (610 تا 641 پس از میلاد)، ساختار نظامی و اداره امپراتوری بازسازی شد و یونانی به جای زبان لاتین برای استفاده رسمی پذیرفته شد. بنابراین، علیرغم اینکه دولت روم به سنت‌های خود ادامه می‌دهد، مورخان مدرن بیزانس را از روم باستان متمایز می‌کنند که مرکز آن قسطنطنیه بود، به جای زبان لاتین به یونانی گرایش داشت و مسیحیت ارتدوکس شرقی آن را مشخص می‌کرد.
