Pomimo tego, że wydaje się to stosunkowo stabilne miejsce, powierzchnia Ziemi zmieniła się dramatycznie w ciągu ostatnich 4,6 miliarda lat. Góry zostały zbudowane i zniszczone, kontynenty i oceany przesunęły się na duże odległości, a Ziemia zmieniała się od bardzo zimnej i prawie całkowicie pokrytej lodem do bardzo ciepłej i wolnej od lodu. Gdy zaszły te zmiany, organizmy ewoluowały. Jak myślisz, w jaki sposób naukowcy łączą te zmiany, aby zbadać ewolucyjną historię Ziemi i jej organizmów? Jest to możliwe dzięki dziedzinie badań naukowych zwanej „geochronologią”, która zostanie omówiona w tej lekcji.
Oczekuje się, że po ukończeniu tego tematu;
Geochronologia to nauka ustalania wieku osadów , skamieniałości i skał na podstawie sygnatur właściwych dla tych skał. Izotopy promieniotwórcze mogą pomóc w uzyskaniu geochronologii absolutnej , podczas gdy narzędzia takie jak stabilne proporcje izotopów i paleomagnetyzm zapewniają geochronologię względną . Precyzję odzyskanego wieku można poprawić, łącząc różne wskaźniki geochronologiczne.
Geochronologia różni się od biostratygrafii pod względem zastosowania. Biostratygrafia odnosi się do nauki o przypisywaniu znanego okresu geologicznego skałom osadowym poprzez opisywanie, katalogowanie, a także porównywanie kopalnych zespołów fauny i flory. Biostratygrafia nie zapewnia bezpośredniego określenia bezwzględnego wieku skały, a jedynie umieszcza wiek skały w przedziale czasu, w którym wiadomo, że zespół tej skamieniałości współistniał. Zarówno geochronologia, jak i biostratygrafia mają ten sam system nazewnictwa warstw (warstw skalnych) i przedziałów czasowych wykorzystywanych do klasyfikacji podwarstw w obrębie warstwy.
DATOWANIE RADIOMETRYCZNE . Odbywa się to poprzez pomiar stopnia rozpadu radioaktywnego izotopu ze znanym okresem półtrwania. Datowanie radiometryczne może pomóc geologom w ustaleniu bezwzględnego wieku materiału macierzystego. Do datowania radiometrycznego stosuje się różne izotopy promieniotwórcze. W zależności od tempa rozpadu, dla różnych okresów geologicznych stosuje się różne izotopy promieniotwórcze. Izotopy, które rozpadają się powoli, są używane przez dłuższe okresy czasu, ale są mniej dokładne w latach bezwzględnych. Oprócz metody radiowęglowej wiele z tych technik opiera się na pomiarze wzrostu produktu rozpadu zwanego izotopem radiogennym. Niektóre z najczęstszych technik to:
DATOWANIE TORÓW ROZSZCZEPIENIA. Ta metoda jest techniką datowania radiometrycznego opartą na analizie śladów uszkodzeń lub śladów pozostawionych przez fragmenty rozszczepienia w niektórych minerałach i szkłach zawierających uran.
KOSMOGENICZNA GEOCHRONOLOGIA NUKLIDÓW . Ta metoda wykorzystuje egzotyczne nuklidy, takie jak 10 Be, 36 Cl i 26 Al, wytwarzane przez promieniowanie kosmiczne, które oddziałuje z materiałami ziemskimi, jako wskaźnik wieku, w którym powstała powierzchnia.
CHEMOSTATYGRAFIA . Wykorzystuje to światowe trendy w składzie izotopów, głównie węgla-13, do skorelowania warstw.
MAGNETOSTRATYGRAFIA . Ta metoda określa wiek na podstawie wzoru stref polaryzacji magnetycznej w serii skał osadowych lub wulkanicznych w porównaniu ze skalą czasową biegunowości magnetycznej.
DATOWANIE PALEOMAGNETYCZNE . Jest to badanie zapisu pola magnetycznego Ziemi w skałach, osadach lub materiałach archeologicznych. Minerały magnetyczne w skałach mogą zablokować zapis kierunku i natężenia pola magnetycznego podczas ich formowania.
DODATKOWE DATY . Ta technika pozwala na konstruowanie rocznych chronologii rok po roku, które mogą być ruchome lub stałe (powiązane z dniem dzisiejszym).
DATOWANIE LUMINESCENCYJNE . Technika ta wykorzystuje światło emitowane z materiałów takich jak kalcyt, diament, skaleń i kwarc.
GEOLOGICZNA HIERARCHIA OKRESOWOŚCI CHRONOLOGICZNEJ
Geologiczna skala czasu (GTS) to system chronologicznego datowania, który powiązał warstwy geologiczne z czasem. Jest używany przez geologów, paleontologów i innych naukowców zajmujących się Ziemią do opisywania czasu i relacji wydarzeń, które miały miejsce w historii Ziemi.
Geologiczna hierarchia periodyzacji chronologicznej od największej do najmniejszej:
Podstawowymi podziałami czasu są eony , kolejno Hadean , Archean , Proterozoik i Fanerozoik . Pierwsze trzy z nich można nazwać zbiorczo prekambryjskim supereonem . Eony dzielą się na ery, które z kolei dzielą się na okresy, epoki i wieki.
Era to przedział czasu określony dla celów chronologicznych, jako epoka kalendarzowa stosowana dla danego kalendarza lub epok geologicznych określonych dla historii Ziemi.
Okres geologiczny jest jednym z kilku podpodziałów czasu geologicznego, umożliwiających powiązanie skał i zdarzeń geologicznych z miejsca na miejsce. Okresy te tworzą elementy hierarchii podziałów, na które geolodzy podzielili historię Ziemi.
Epoka to chwila w czasie wybrana jako początek określonej ery kalendarza. „Epoka” służy jako punkt odniesienia, od którego mierzy się czas.
Wiek geologiczny to podział czasu geologicznego, który dzieli epokę na mniejsze części.
Chron reprezentuje pewien okres w historii geologicznej, w którym pole magnetyczne Ziemi znajdowało się głównie w pozycji „normalnej” lub „odwróconej”. Kroniki są ponumerowane w kolejności, począwszy od dnia dzisiejszego i zwiększając ich liczbę w przeszłość. Oprócz liczby, każdy chron jest podzielony na dwie części, oznaczone „n” i „r”, pokazując w ten sposób położenie biegunowości pola.
Poniższa tabela zawiera listę jednostek w geochronologii pod względem segmentu skał, w którym badany jest geochronologiczny przedział czasu.
| Segmenty skał | Rozpiętości czasu w geochronologii | Uwagi do jednostek geochronologicznych |
| Eonotem | Wieczność | 4 razem, pół miliarda lat lub więcej |
| Erathem | Era | 10 zdefiniowanych, kilkaset milionów lat |
| System | Okres | 22 określone, od dziesiątek do ~ stu milionów lat |
| Seria | Epoka | 34 zdefiniowane, dziesiątki milionów lat |
| Scena | Wiek | 99 zdefiniowanych, miliony lat |
| Chronostrefa | kronika | podpodział wieku, niewykorzystywany w skali czasu ICS |
