Wat komt er in je op bij het noemen van de termen realisme en neorealisme? Wat is het verband tussen realisme en neorealisme met internationale betrekkingen? Laten we graven en meer te weten komen over het onderwerp.
LEERDOELEN
Aan het einde van dit onderwerp wordt van u verwacht dat u;
In internationale betrekkingen (IR) verwijst realisme naar een denkrichting die de nadruk legt op de conflictueuze en competitieve kant van internationale betrekkingen. Er wordt beweerd dat de wortels van het realisme te vinden zijn in enkele van de vroegste historische geschriften van de mensheid, met name Thucydides' geschiedenis van de Peloponnesische oorlog die plaatsvond tussen 431 en 404 v.Chr.
BASIS VAN REALISME
De eerste veronderstelling van het realisme is dat de natiestaat (die normaal gesproken wordt afgekort tot staat) de belangrijkste actor is in de internationale betrekkingen. Er bestaan andere instanties, zoals organisaties en individuen, maar die hebben een beperkte macht.
De tweede veronderstelling is dat de staat een unitaire actor is. De belangen van de natie, vooral tijdens oorlogen, leiden ertoe dat de staat met één stem spreekt en handelt.
De derde veronderstelling is dat besluitvormers rationele actoren zijn. Dit is in de zin dat rationele besluitvorming resulteert in het nastreven van nationale belangen. In dit geval zou het niet rationeel zijn om acties te ondernemen die uw staat kwetsbaar zouden maken.
De laatste veronderstelling is dat staten in een context van anarchie leven. Dit betekent dat er niemand is die internationaal de leiding heeft. Er is geen duidelijke verwachting van iets of iemand internationaal. Daarom kunnen staten alleen op zichzelf vertrouwen.
In internationale betrekkingen (IR) verwijst structureel realisme of neo-realisme naar een theorie die stelt dat macht de belangrijkste factor is in internationale betrekkingen. Samen met het neoliberalisme is het neorealisme een van de twee meest invloedrijke hedendaagse benaderingen van internationale betrekkingen. Neorealisme is onderverdeeld in offensief en defensief neorealisme.
Neorealisten stellen dat er drie mogelijke systemen zijn op basis van veranderingen in de verdeling van capaciteiten, gedefinieerd door het aantal grote mogendheden in het internationale systeem. Een unipolair systeem bestaat uit slechts één grootmacht, een bipolair systeem bestaat uit twee grootmachten en een multipolair systeem heeft meer dan twee grootmachten. Neorealisten komen tot de conclusie dat een bipolair systeem stabieler is (minder vatbaar voor systemische veranderingen en grote machtsoorlogen) dan een multipolair systeem.
Structureel realisme is ook onderverdeeld in offensief en defensief realisme. Beide takken zijn het erover eens dat de structuur van het systeem verantwoordelijk is voor het veroorzaken van concurrentie tussen staten. Defensief realisme stelt echter dat de meeste staten zich concentreren op het handhaven van hun veiligheid, met andere woorden, staten zijn veiligheidsmaximalisers. Offensief realisme beweert dat alle staten zoveel mogelijk macht proberen te verwerven, met andere woorden, staten zijn machtsmaximalisaties.
Offensief realisme dat door Mearsheimer is ontwikkeld, verschilt in de hoeveelheid macht die een staat verlangt. Hij stelde voor dat staten de relatieve macht maximaliseren en uiteindelijk streven naar regionale hegemonie.
