با ذکر اصطلاح آنارشیسم چه چیزی به ذهن شما می رسد؟ چه عناصری از آنارشیسم را می شناسید؟ بیایید بررسی کنیم و در مورد این موضوع بیشتر بدانیم.
تا پایان این مبحث، انتظار می رود که؛
آنارشیسم به یک فلسفه سیاسی و اجتماعی ضد استبدادی اشاره دارد که سلسله مراتبی که ناعادلانه تلقی می شوند را رد می کند و از جایگزینی آنها با جوامع خودگردان و خودگردان که مبتنی بر نهادهای داوطلبانه و تعاونی هستند، دفاع می کند. این نهادها عمدتاً به عنوان جوامع بدون دولت توصیف می شوند، علیرغم این واقعیت که چندین نویسنده آنها را به طور خاص به عنوان نهادهای متمایزی که مبتنی بر انجمن های غیر سلسله مراتبی یا آزاد هستند، تعریف کرده اند. اختلاف اصلی بین آنارشیسم و سایر ایدئولوژی ها این است که آنارشیسم دولت را نامطلوب، مضر و غیرضروری می داند.
آنارشیسم معمولاً در سمت چپ افراطی طیف سیاسی قرار می گیرد. بیشتر فلسفه حقوقی و اقتصاد آن تفسیرهای ضد استبدادی از جمع گرایی ، متقابل گرایی ، سندیکالیسم ، اقتصاد مشارکتی یا کمونیسم را نشان می دهد. آنارشیسم بدنه ثابتی از دکترین را از یک جهان بینی خاص ارائه نمی کند، در عوض، سنت ها و انواع آنارشیستی بسیاری وجود دارد و انواع آنارشی بسیار متفاوت است. مکاتب فکری آنارشیست ها ممکن است اساساً متفاوت باشد و از هر چیزی که از جمع گرایی کامل تا فردگرایی افراطی را در بر می گیرد، حمایت می کند. گونه های آنارشیسم عمدتاً به دو دسته آنارشیسم فردگرا و آنارشیسم اجتماعی تقسیم می شوند.
عناصر اصلی در تعریف آنارشیسم عبارتند از:
مکاتب فکری آنارشیست
همانطور که قبلاً گفته شد، این مکاتب فکری به طور کلی در دو گروه از سنت های تاریخی قرار گرفته بودند. این گروه‌ها آنارشیسم اجتماعی و آنارشیسم فردگرا هستند که تکامل، ارزش‌ها و خاستگاه‌های متفاوتی دارند. جناح فردگرایانه آنارشیسم بر آزادی منفی (مخالفت با دولت یا کنترل اجتماعی بر فرد) تأکید دارد. کسانی که در جناح اجتماعی هستند بر آزادی مثبت برای دستیابی به پتانسیل فرد تاکید می کنند و استدلال می کنند که مردم نیازهایی دارند که جامعه باید آنها را برآورده کند. آنها همچنین برابری حق را به رسمیت می شناسند.
اندیشه دیگر آنارشیسم فلسفی است. این به این موضع نظری اشاره دارد که یک دولت فاقد مشروعیت اخلاقی است بدون اینکه ضرورت انقلاب برای حذف آن را بپذیرد.
کلاسیک
آنارشیسم کمونیستی و جمعی، و همچنین آنارکو سندیکالیسم ، از اشکال آنارشیسم اجتماعی در نظر گرفته می شود. فردگرایی و متقابل گرایی از دیگر جریان های آنارشیستی بودند که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم قابل توجه بودند. آنارشیسم اجتماعی مالکیت خصوصی را منبع نابرابری اجتماعی می داند و بنابراین آن را رد می کند. بر کمک و همکاری متقابل تاکید دارد.
همیاری
آنارشیسم متقابل با قرارداد داوطلبانه ، انجمن آزاد ، اعتبار و اصلاحات پولی ، فدراسیون و عمل متقابل سر و کار دارد. متقابل گرایی مشخص شده و گفته می شود که از نظر ایدئولوژیک بین اشکال جمع گرایانه و فردگرایانه آنارشیسم قرار گرفته است.
آنارشیسم جمعی
این به عنوان آنارکو-جمع گرایی یا جمع گرایی آنارشیستی نیز شناخته می شود. این یک شکل انقلابی از آنارشیسم است که معمولاً با یوهان ماست و میخائیل باکونین مرتبط است.
در مرکز آنارشیسم جمعی، اعتقاد به پتانسیلی است که نوع بشر برای همبستگی و خوبی دارد که پس از نابودی حکومت های سرکوبگر شکوفا خواهد شد.
آنارکو کمونیسم
همچنین به عنوان کمونیسم آزادی خواه، آنارشیسم کمونیستی و کمونیسم آنارشیستی شناخته می شود. این یک نظریه آنارشیسم است که از لغو مالکیت خصوصی، دولت، پول و بازار حمایت می کند و در عین حال احترام به مالکیت شخصی را حفظ می کند.
آنارکو سندیکالیسم
به آن انقلابی- سندیکالیسم نیز معروف است. این شاخه ای از آنارشیسم است که بر جنبش کارگری تمرکز دارد. دیگر اشکال قابل توجه آنارشیسم عبارتند از آنارشیسم فردگرا، آنارکا-فمینیسم، آنارکو-سرمایه داری و آنارشیسم معاصر.
