امپراتوری بریتانیا، از اواخر قرن شانزدهم تا اواسط قرن بیستم، بزرگترین امپراتوری تاریخ بود و برای بیش از یک قرن، برترین قدرت جهانی بود. این درس ظهور، مدیریت، تأثیر و افول امپراتوری بریتانیا را بررسی می‌کند و بر نقش آن در تاریخ مدرن و اواخر دوره مدرن تمرکز می‌کند.
پیدایش امپراتوری بریتانیا را می توان به اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم ردیابی کرد که با ایجاد مستعمرات و پست های تجاری در خارج از کشور مشخص می شود. سرمایه گذاری های کلیدی مانند شرکت هند شرقی که در سال 1600 تأسیس شد، و سکونت در جیمز تاون در ویرجینیا در سال 1607، آغاز گسترش بریتانیا در خارج از کشور بود. انگیزه امپراتوری تجارت، میل به سرزمین های جدید و گسترش مسیحیت بود.
انقلاب صنعتی که در اواخر قرن هجدهم آغاز شد، امپراتوری بریتانیا را به عصر جدیدی از گسترش سوق داد. قدرت صنعتی بریتانیا به این کشور اجازه داد تا بر تجارت بین المللی، به ویژه در منسوجات، تسلط یابد. امپراتوری مواد خام را برای صنایع بریتانیا فراهم می کرد و به عنوان بازار وسیعی برای کالاهای تمام شده عمل می کرد. این دوره شاهد تثبیت قدرت امپراتوری در هند، دریای کارائیب و بخش هایی از آفریقا و آسیا بود.
در قرن نوزدهم، امپراتوری بریتانیا به قدری گسترش یافته بود که گفته می شد "خورشید هرگز در آن غروب نمی کند". این گسترش با پیشرفت در فناوری و ارتباطات دریایی تسهیل شد و بریتانیا را قادر ساخت تا مناطق دوردست را کنترل و اداره کند. این امپراتوری از طریق ترکیبی از حکومت مستقیم، در مکان‌هایی مانند هندوستان، و حکومت غیرمستقیم از طریق رهبران محلی، مانند بسیاری از مستعمرات آفریقا، اداره می‌شد. بریتانیایی‌ها از سیستم خدمات مدنی استفاده کردند و یک سیستم پستی، دادگاه‌ها و راه‌آهن کارآمد را برای حفظ کنترل و ادغام سرزمین‌های خود ایجاد کردند.
تأثیر حکومت بریتانیا بر مناطق مستعمره عمیق و متنوع بود. در حالی که به بهبود زیرساخت ها، آموزش و مدیریت منجر شد، تغییرات فرهنگی و اقتصادی قابل توجهی نیز ایجاد کرد. تحمیل فرهنگ و موسسات بریتانیایی، بهره برداری از منابع اقتصادی، و معرفی نظام های حقوقی جدید، جوامع را در سراسر جهان به شدت شکل داد. در برخی مناطق، میراث حاکمیت بریتانیا در استفاده مداوم از زبان انگلیسی، سیستم‌های حقوقی و ساختارهای دولتی دیده می‌شود.
دو جنگ جهانی قرن بیستم تأثیر به یاد ماندنی بر امپراتوری بریتانیا گذاشت. جنگ جهانی اول (1914-1918) شاهد کمک‌های عظیم نیروها و منابع از سراسر امپراتوری بود که دامنه جهانی آن را برجسته کرد. با این حال، جنگ منابع مالی و نظامی بریتانیا را نیز تحت فشار قرار داد. جنگ جهانی دوم (1939-1945) این فشارها را بیشتر تشدید کرد و منجر به تضعیف موقعیت جهانی بریتانیا شد. جنگ ها همراه با رشد جنبش های ملی گرایانه در مستعمرات، نشان دهنده آغاز پایان امپراتوری بود.
دوره پس از جنگ جهانی دوم شاهد استعمار زدایی سریع و فروپاشی امپراتوری بریتانیا بود. این امر توسط ترکیبی از عوامل، از جمله چالش های اقتصادی در بریتانیا، افزایش احساسات ضد استعماری، و افزایش جنبش های ملی گرایانه در مستعمرات هدایت شد. لحظات کلیدی در این فرآیند عبارتند از استقلال هند و پاکستان در سال 1947، بحران سوئز در سال 1956 که قدرت جهانی کاهش یافته بریتانیا را برجسته کرد، و استعمار زدایی از سرزمین های آفریقایی در دهه 1960. در اواخر قرن بیستم، امپراتوری بریتانیا منحل شد و مشترک المنافع ملل را پشت سر گذاشت - گروهی از کشورهای مستقل که قبلاً بخشی از امپراتوری بودند.
میراث امپراتوری بریتانیا پیچیده و چندوجهی است. در حالی که نقش مهمی در شکل‌دهی به دنیای مدرن از طریق تأثیرگذاری بر تجارت بین‌الملل، قانون و حکومت داشت، میراث‌های استثمار و تقسیم‌بندی نژادی را نیز از خود به جای گذاشت. امروز، بحث در مورد چگونگی درک و پرداختن به این تاریخ، از جمله بحث در مورد غرامت و بازگرداندن آثار فرهنگی ادامه دارد. زبان انگلیسی، سیستم‌های پارلمانی حکومتی، و چارچوب‌های قانونی در سرتاسر جهان، میراث ماندگار امپراتوری هستند.
امپراتوری بریتانیا با گستره وسیع و تأثیر قابل توجهی که داشت، یک نیروی مرکزی در شکل دادن به تاریخ مدرن و اواخر دوره مدرن بود. ظهور، مدیریت و افول آن فصل های کلیدی در داستان جهانی شدن و روابط بین الملل است. درک پیچیدگی ها و تضادهای امپراتوری برای درک دنیای مدرن و پرداختن به میراث آن ضروری است.
