بین النهرین که به «گهواره تمدن» معروف است، بین رودهای دجله و فرات قرار دارد. زمین حاصلخیز آن برای ظهور کشاورزی مساعد بود و به طور قابل توجهی تاریخ بشر را شکل داد.
کشاورزی در بین النهرین حدود 8000 سال قبل از میلاد با اهلی کردن گیاهان و حیوانات آغاز شد. خاک غنی منطقه، به دلیل طغیان سالانه رودخانه ها، از کشت محصولاتی مانند گندم، جو، خرما و کتان حمایت می کرد. مردم یاد گرفتند که آب را از طریق آبیاری کنترل کنند، که به آنها اجازه داد تا مناطق وسیعی از زمین را به طور مؤثر کشاورزی کنند.
نوآوری در سیستم های آبیاری برای کشاورزی در بین النهرین بسیار مهم بود. بین النهرینی ها کانال ها، سدها و دریچه هایی برای هدایت آب از رودخانه ها به مزارع خود ایجاد کردند. این آنها را قادر ساخت تا بر فصل خشک غلبه کنند و تولیدات کشاورزی خود را افزایش دهند. مفهوم اصلی ریاضی پشت حجم آب مورد نیاز برای آبیاری را می توان به صورت زیر نشان داد:
\(V = A \times d\)که در آن \(V\) حجم آب، \(A\) مساحت میدان و \(d\) عمق آب مورد نیاز است.
اختراع گاوآهن پیشرفت چشمگیری را در کشاورزی بین النهرین رقم زد. گاوآهن های اولیه ساده و از چوب ساخته شده بودند و برای شکستن خاک برای کاشت بذر طراحی شده بودند. این نوآوری با توانمند ساختن کشاورزان برای کشت اراضی بزرگتر، کارایی را افزایش داد.
در کنار کشت گیاهی، بین النهرینی ها حیواناتی مانند گوسفند، بز و گاو را اهلی کردند. این حیوانات گوشت، شیر و پشم تهیه می کردند و همچنین برای کار از جمله شخم زدن مزارع و حمل و نقل استفاده می شدند.
بین النهرینی ها برای حفظ حاصلخیزی خاک، تناوب زراعی را انجام می دادند. این شامل جایگزینی انواع محصولات کشت شده در یک قطعه زمین، جلوگیری از تخلیه خاک و کاهش آفات و بیماری ها بود. به عنوان مثال، ممکن است یک سال در زمینی جو کاشته شود و سال بعد حبوبات.
توانایی تولید غذای مازاد نقطه عطفی در جامعه بین النهرین بود. انبارهای غله برای نگهداری محصولات اضافی مورد استفاده قرار می گرفتند که می توانستند در مواقع کمبود استفاده شوند. این مازاد همچنین امکان توسعه تجارت، هم در بین النهرین و هم با مناطق همجوار را فراهم کرد.
ظهور کشاورزی منجر به تغییرات عمیق اجتماعی شد. جوامع مستقر در شرایطی شکل گرفتند که مردم دیگر نیازی به پیروی از الگوهای مهاجرت فصلی نداشتند. این ثبات به توسعه روستاها و در نهایت اولین شهرها مانند اوروک و اریدو کمک کرد. همچنین منجر به تخصصی شدن نیروی کار شد و افراد مختلف نقش های خاصی را در جامعه بر عهده گرفتند.
با رشد شهرها و پیچیدگی مدیریت مازاد کشاورزی، بین النهرینی ها نوشتن را توسعه دادند. اولین شکل نوشتار، خط میخی، در حدود 3400 قبل از میلاد پدیدار شد. در ابتدا برای ثبت معاملات و موجودی ها استفاده می شد و نقش مهمی در اداره منابع غذایی داشت.
شیوه های کشاورزی توسعه یافته در بین النهرین پایه و اساس نوآوری های کشاورزی آینده را بنا نهاد. تکنیک های آبیاری، شخم زدن، تناوب زراعی و اهلی کردن حیوانات همچنان بر کشاورزی مدرن تأثیر می گذارد. دستاوردهای بین النهرین در کشاورزی، ظرفیت انسان برای انطباق و شکل دادن به محیط را برجسته می کند که منجر به ظهور جوامع پیچیده می شود.
