مردمان بومی که با نام‌های نخستین مردمان، مردمان بومی، مردمان بومی یا مردمان خودمختار نیز شناخته می‌شوند، گروه‌های قومی هستند که ساکنان اصلی یک منطقه هستند، برخلاف گروه‌هایی که اخیراً آن منطقه را سکونت، اشغال یا مستعمره کرده‌اند. امروز، ما در پیچیدگی‌های مردم بومی با تمرکز بر پیشینه‌های قومی و مسائل اجتماعی که با آنها مواجه هستند، می‌کاوشیم.
مردمان بومی سنت ها یا دیگر جنبه های فرهنگ اولیه را که با منطقه خاصی مرتبط است حفظ می کنند. با وجود تفاوت‌های فرهنگی، مردم بومی در سراسر جهان مشکلات مشترکی در رابطه با حمایت از حقوق خود به عنوان مردمان متمایز دارند. این شامل مبارزه برای زمین، حق حفظ فرهنگ و سنت های خود، و حق توسعه آینده برای مردم خود است.
به عنوان یک گروه قومی، مردم بومی اغلب با سنت های زبانی، مذهبی یا فرهنگی شناسایی می شوند. این ویژگی ها به حفظ هویت آنها کمک می کند. در زیر برخی از گروه های بومی شناخته شده در سراسر جهان آورده شده است:
مردم بومی اغلب با مسائل اجتماعی چند وجهی مواجه هستند که عمیقاً در نابرابری های تاریخی و فشارهای معاصر ریشه دوانده است. در زیر به برخی از مسائل مهم اجتماعی اشاره می شود:
مردم آینو گروهی بومی در ژاپن هستند که عمدتاً در جزیره شمالی هوکایدو ساکن هستند. از نظر تاریخی، آنها طرد و تبعیض را تجربه کردند که منجر به از دست دادن زبان، فرهنگ و سرزمین خود شد. قانون ترویج آینو که در سال 2009 تصویب شد، گامی مهم در جهت به رسمیت شناختن حقوق آنها، ترویج فرهنگ آینو و هدف بهبود وضعیت اجتماعی-اقتصادی آنها بود.
در سطح بین المللی، حقوق مردمان بومی توسط تعدادی اسناد قانونی پوشش داده شده است که مهمترین آنها اعلامیه حقوق مردمان بومی سازمان ملل (UNDRIP) است که در سال 2007 به تصویب رسید. UNDRIP حق آنها را برای حفظ فرهنگ، زبان و خود به رسمیت می شناسد. رابطه با سرزمین های سنتی چارچوب قانونی را برای حمایت و ارتقای حقوق بومیان در سطح جهان تعیین کرده است.
مردم بومی با میراث فرهنگی غنی و رابطه نزدیک با سرزمین اجدادی خود، درک عمیقی از زندگی پایدار و حفظ محیط زیست دارند. به رسمیت شناختن حقوق آنها، پرداختن به مسائل اجتماعی که با آنها مواجه هستند، و قدردانی از سهم آنها در تنوع فرهنگی و حفاظت از محیط زیست، گام های ضروری برای پرورش جهانی فراگیرتر است. همانطور که کشورها به جلو می روند، ادغام خرد بومی در شیوه ها و سیاست های معاصر ضروری است تا بقای آنها و غنی سازی فرهنگ های جهانی تضمین شود.
