Okres średniowiecza, często nazywany średniowieczem, obejmuje okres od V do końca XV wieku. Zaczęło się wraz z upadkiem zachodniego imperium rzymskiego i połączyło się z renesansem i epoką odkryć. Epokę tę charakteryzuje pojawienie się feudalizmu, rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa i ciągła walka o władzę między królestwami i imperiami.
Upadek zachodniego imperium rzymskiego zapoczątkował epokę średniowiecza około V wieku. Na jego upadek złożyło się kilka czynników, w tym kłopoty gospodarcze, porażki militarne i migracja plemion barbarzyńskich. W 476 r. Romulus Augustulus, ostatni rzymski cesarz zachodu, został obalony przez germańskiego króla Odoakera, co doprowadziło do fragmentacji imperium na mniejsze królestwa rządzone przez barbarzyńców.
Feudalizm stał się dominującym systemem społecznym w średniowiecznej Europie. Był to system hierarchiczny, w którym król był właścicielem całej ziemi, podczas gdy szlachta, rycerze i chłopi pańszczyźniani mieli w tej strukturze swoje specyficzne role. Szlachta otrzymywała ziemie od króla, rycerze służyli szlachcie w zamian za ochronę, a chłopi pańszczyźniani uprawiali ziemię. Dwór był podstawową jednostką gospodarczą, samowystarczalnym majątkiem kontrolowanym przez pana i pracującym przez chłopów pańszczyźnianych.
Pomiędzy XI a XIII wiekiem we wschodniej części Morza Śródziemnego toczyły się głównie wojny religijne zwane krucjatami pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami. Głównym celem było odzyskanie Jerozolimy i Ziemi Świętej spod panowania muzułmańskiego. Krucjaty miały głębokie, długoterminowe skutki polityczne, gospodarcze i społeczne, sprzyjając handlowi między Wschodem a Zachodem i osłabiając Cesarstwo Bizantyjskie.
W XII wieku w Europie nastąpił rozwój miast i ożywienie handlu. Wzrost handlu doprowadził do rozwoju gospodarki pieniężnej, zmniejszając zależność od barteru. Okres ten to także pojawienie się cechów kupieckich i rzemieślniczych, które regulowały handel i rzemiosło, zapewniając jakość i ustalając ceny.
W połowie XIV wieku przez Europę, Azję i Afrykę Północną przetoczyła się czarna śmierć, wyniszczająca pandemia dżumy. Szacuje się, że zginęło od 30% do 60% populacji Europy. Czarna śmierć miała znaczące konsekwencje społeczno-gospodarcze, prowadząc do niedoborów siły roboczej, wyższych płac chłopów i osłabienia systemu feudalnego.
Wojna stuletnia (1337-1453) była serią konfliktów toczonych między Anglią a Francją w związku z sukcesją na tronie francuskim. Dotknęło to duże części Europy, prowadząc do znaczącego rozwoju taktyki i uzbrojenia wojskowego, w tym użycia długiego łuku i upadku wojen rycerskich.
Renesans, który rozpoczął się w XIV wieku we Włoszech i rozprzestrzenił się w całej Europie, oznaczał koniec epoki średniowiecza i początek epoki nowożytnej. Był to ruch kulturalny, który dążył do ponownego odkrycia i odmłodzenia wiedzy i osiągnięć klasycznej starożytności. Renesans charakteryzował się postępem w sztuce, nauce i myśli, co doprowadziło do odejścia od średniowiecznej scholastycyzmu.
Okres średniowiecza był czasem wielkich zmian i rozwoju w Europie, kładąc podwaliny pod wiele aspektów współczesnego świata. Od upadku Cesarstwa Rzymskiego do początków renesansu epoka ta naznaczona była znaczącymi wydarzeniami, takimi jak wyprawy krzyżowe, czarna śmierć i wojna stuletnia, które ukształtowały bieg historii.
