افسانه ها ژانر جذابی از ادبیات است که جوهر داستان سرایی را در خود جای داده است. آنها نوعی داستان کوتاه هستند که دارای عناصر جادویی و خارق العاده هستند و اغلب از طریق تمثیل و نمادگرایی، درس های اخلاقی یا اجتماعی را منتقل می کنند. این درس به ویژگی‌ها، ریشه‌ها و اهمیت افسانه‌ها در دسته‌های گسترده‌تر ادبیات، داستان و فرم داستان کوتاه می‌پردازد.
افسانه ها ریشه عمیقی در تاریخ داستان سرایی انسان دارند و به سنت های شفاهی قبل از نوشتن برمی گردند. این داستان ها در ابتدا به همان اندازه که برای کودکان بود برای مخاطبان بزرگسال نیز در نظر گرفته شده بود. با گذشت زمان، با جمع آوری، پالایش و انتشار، افسانه ها به تدریج بیشتر با ادبیات کودکان پیوند خوردند.
برادران گریم در آلمان، چارلز پرو در فرانسه و هانس کریستین اندرسن در دانمارک از برجسته‌ترین گردآورندگان و مفسران داستان‌های پریان در قرن‌های 18 و 19 هستند. مجموعه‌های آنها داستان‌هایی مانند «سیندرلا»، «زیبای خفته»، «کلاه قرمزی» و «جوجه اردک زشت» را جاودانه کرده‌اند.
افسانه ها دارای چندین ویژگی مشترک هستند که آنها را از سایر گونه های ادبی متمایز می کند:
افسانه ها به چند دلیل مهم هستند:
اقتباس های مدرن از افسانه ها مرزهای سنتی این ژانر را کشف و گسترش داده است. نویسندگان و فیلمسازان افسانه‌های کلاسیک را در زمینه‌های معاصر دوباره تصور کرده‌اند، و اغلب مضامین جنسیت، قدرت و هویت را با صراحت بیشتری نسبت به پیشینیان خود بررسی می‌کنند. برای مثال، رمان‌هایی مانند «الا مسحور شده» اثر گیل کارسون لوین و فیلم‌هایی مانند «شرک» برداشت‌های تازه‌ای از داستان‌های کلاسیک ارائه می‌کنند، الگوهای سنتی و درس‌های اخلاقی را به چالش می‌کشند.
افسانه ها ژانری جاودانه و پویا هستند که همچنان مخاطبان را در سراسر جهان مجذوب و مسحور خود می کند. افسانه ها از خاستگاهشان در سنت شفاهی گرفته تا جایگاهشان در ادبیات و فیلم مدرن، هم دریچه ای به ارزش ها و ترس های فرهنگ های گذشته و هم آینه ای است که منعکس کننده شیفتگی مداوم جامعه معاصر به امور جادویی، اخلاقی و تخیلی است. همانطور که افسانه ها تکامل می یابند، قدرت پایدار داستان سرایی برای روشنگری، سرگرمی و آموزش را به ما یادآوری می کنند.
