نظریه نسبیت که توسط آلبرت انیشتین ارائه شد، یکی از مبتکرانه ترین مفاهیم در فیزیک است. این نظریه اساساً درک ما از زمان، مکان و گرانش را تغییر داد. این نظریه به دو بخش تقسیم می شود: نظریه نسبیت خاص و نظریه نسبیت عام.
نظریه نسبیت خاص
نظریه نسبیت خاص، که توسط اینشتین در سال 1905 ارائه شد، بر رفتار اجسام در چارچوب های مرجع اینرسی متمرکز است، که پرسپکتیوهایی هستند که با سرعت ثابت حرکت می کنند. این نظریه دو اصل کلیدی را معرفی کرد: اصل نسبیت و ثبات سرعت نور.
اصل نسبیت
اصل نسبیت می گوید که قوانین فیزیک در همه چارچوب های مرجع اینرسی یکسان است. این بدان معناست که چه در حالت استراحت باشید و چه با سرعت ثابت حرکت کنید، قوانین فیزیک تغییر نمی کنند. پیامد جالب این اصل ناتوانی در تشخیص حرکت یا استراحت بدون نگاه کردن به خارج از چارچوب مرجع است.
ثبات سرعت نور
تئوری اینشتین ادعا می کند که سرعت نور در خلاء ثابت است و تحت تأثیر حرکت منبع نور یا ناظر قرار نمی گیرد. این سرعت تقریباً \(299,792\) کیلومتر در ثانیه ( \(c\) ) است. این ایده را به وجود می آورد که زمان و مکان مفاهیمی نسبی هستند. یک رویداد ممکن است در زمانها و مکانهای مختلف بسته به حالت حرکت ناظر رخ دهد.
اتساع زمان
یکی از جذاب ترین نتایج نظریه نسبیت خاص اتساع زمان است. این اثر به این معنی است که زمان برای ناظران در فریم های اینرسی متفاوت با نرخ های متفاوتی می گذرد. فرمولی که اتساع زمان را توصیف می کند: \( t' = \frac{t}{\sqrt{1-\frac{v^2}{c^2}}} \) که \(t'\) بازه زمانی است اندازه گیری شده توسط ناظر در حال حرکت، \(t\) فاصله زمانی اندازه گیری شده توسط ناظر ساکن، \(v\) سرعت ناظر متحرک و \(c\) سرعت نور است. این معادله نشان می دهد که با نزدیک شدن \(v\) به \(c\) ، \(t'\) به طور قابل توجهی بزرگتر از \(t\) می شود که نشان می دهد زمان برای ناظر متحرک کند می شود.
انقباض طول
انقباض طول یکی دیگر از نتایج جالب است. وقتی ناظر در حال حرکت نسبت به جسم، اجسام را در جهت حرکت کوتاهتر نشان می دهد. فرمول انقباض طول این است: \( L' = L \sqrt{1-\frac{v^2}{c^2}} \) که در آن \(L'\) طول اندازهگیری شده توسط ناظر متحرک است، \(L\) طول اندازه گیری شده توسط ناظر ساکن، \(v\) سرعت ناظر متحرک و \(c\) سرعت نور است. این نشان می دهد که طول یک جسم با نزدیک شدن سرعت آن به سرعت نور کاهش می یابد.
هم ارزی جرم-انرژی
معروف ترین معادله ای که از نظریه نسبیت خاص به دست می آید \(E=mc^2\) است که معادل جرم-انرژی را بیان می کند. این بدان معنی است که جرم می تواند به انرژی تبدیل شود و بالعکس. این معادله نقش کلیدی در توسعه انرژی هسته ای و درک تولید انرژی در ستارگان داشت.
نظریه نسبیت عام
در سال 1915، انیشتین نظریه خود را به شتاب و گرانش گسترش داد و به نظریه نسبیت عام منجر شد. این نظریه چارچوب جدیدی برای درک گرانش نه به عنوان نیرویی بین جرم ها، بلکه به عنوان انحنای فضازمان ناشی از جرم ارائه کرد.
انحنای فضازمان
نظریه نسبیت عام نشان می دهد که اجرام پرجرم مانند سیارات و ستاره ها باعث ایجاد انحنا در بافت فضا-زمان اطراف خود می شوند. این انحنای فضازمان، به نوبه خود، حرکت اجسام را هدایت می کند، که ما آنها را به عنوان نیروی گرانش درک می کنیم. وجود جرم فضازمان را منحرف میکند، و مسیری که اجسام در این فضازمان منحنی دنبال میکنند همان چیزی است که به عنوان مدارهای گرانشی میبینیم.
اتساع زمان گرانشی
اتساع زمان گرانشی پیش بینی نظریه نسبیت عام است. بیان می کند که زمان در نواحی با پتانسیل گرانشی متفاوت با سرعت های متفاوتی می گذرد. هرچه به یک جسم پرجرم مانند یک سیاره یا یک ستاره نزدیکتر باشید، در مقایسه با منطقه ای دورتر از جرم، زمان کندتر می گذرد. این تأثیر با آزمایشهایی که گذر زمان برای ساعتها در سطح زمین و در مدار مقایسه میشوند تأیید شده است.
تایید تجربی
نظریه نسبیت از طریق آزمایش ها و مشاهدات متعدد تأیید شده است. یکی از معروفترین آزمایشها، مشاهده خمش نور توسط گرانش در طی یک خورشید گرفتگی در سال 1919 بود که پیشبینی انیشتین مبنی بر خم شدن نور هنگام عبور از نزدیکی جسم عظیمی مانند خورشید را تأیید کرد. تایید دیگر از سیستم موقعیت یاب جهانی (GPS) است که هر دو نظریه نسبیت خاص و عام را در نظر می گیرد. ماهواره های GPS هم تحت تأثیر سرعت حرکت آنها (نسبیت خاص) و هم میدان گرانشی ضعیف تر در مقایسه با سطح زمین (نسبیت عام) قرار می گیرند. تنظیمات برای این اثرات نسبیتی برای سیستم برای ارائه داده های مکان دقیق ضروری است. نظریه نسبیت عمیقاً بر درک ما از جهان، از رفتار اتم ها گرفته تا دینامیک کهکشان ها تأثیر می گذارد. با وجود ماهیت به ظاهر انتزاعی آن، اصول آن در فناوریهایی که ما هر روز از آن استفاده میکنیم مؤثر است و به هدایت اکتشاف کیهان ادامه میدهد.