عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید در منظومه شمسی است. این سیاره با وجود نزدیکی، داغ ترین سیاره نیست، عنوانی که زهره به دلیل جو غلیظش دارد. عطارد یک سیاره زمینی است، به این معنی که عمدتا از سنگ و فلز تشکیل شده است. این سیاره کوچک قمر یا حلقه ندارد و جو بسیار نازکی دارد که بیشتر از اکسیژن، سدیم، هیدروژن، هلیوم و پتاسیم تشکیل شده است.
ویژگی های مداری و چرخش
چرخش عطارد به دور خورشید تنها در 88 روز زمینی کامل می شود و سریع ترین سیاره منظومه شمسی است. جالب اینجاست که عطارد دارای یک دوره چرخش بسیار آهسته در محور خود است و حدود 59 روز زمینی طول می کشد تا یک چرخش کامل شود. این چرخش آهسته و مدار سریع منجر به پدیده ای منحصر به فرد می شود که در آن یک روز در عطارد (طلوع تا طلوع خورشید) حدود 176 روز زمینی طول می کشد. مدار عطارد در مقایسه با سیارات دیگر بسیار بیضوی است، به این معنی که فاصله آن از خورشید در نقاط مختلف مدارش بسیار بیشتر است. عطارد در نزدیکترین حالت خود (حضیض) تقریباً 46 میلیون کیلومتر (29 میلیون مایل) از خورشید و در دورترین حالت (آفلیون) حدود 70 میلیون کیلومتر (43 میلیون مایل) از خورشید فاصله دارد.
ویژگی های سطح و تاریخ زمین شناسی
سطح عطارد به شدت شبیه به ماه است که نشان می دهد از نظر زمین شناسی برای میلیاردها سال غیرفعال بوده است. برجسته ترین ویژگی در سطح عطارد حوضه Caloris است، یک دهانه برخوردی عظیم که حدود 1550 کیلومتر (960 مایل) قطر دارد. ضربه ای که حوضه Caloris را ایجاد کرد آنقدر قوی بود که باعث فوران گدازه ها شد و تشکیلات جغرافیایی تپه ای منحصر به فردی را در طرف مقابل سیاره به جا گذاشت. عطارد با وجود تاریخ زمین شناسی باستانی خود، شواهدی از فعالیت های آتشفشانی گذشته دارد. دشت های صاف روی سطح سیاره نشان می دهد که جریان های گدازه ای مناطق وسیعی را پوشانده اند. قدمت برخی از این دشت ها تا 1 میلیارد سال تخمین زده می شود که در مقیاس زمانی زمین شناسی نسبتاً جدید است.
جو نازک عطارد
جو عطارد آنقدر نازک است که دانشمندان از آن به عنوان اگزوسفر یاد می کنند. اگزوسفر بیشتر از اتم هایی تشکیل شده است که توسط باد خورشیدی و برخوردهای ریز شهاب سنگ از سطح سیاره منفجر شده اند. عطارد به دلیل نزدیکی به خورشید و نیروی گرانشی ضعیفش نمی تواند جو غلیظی را حفظ کند. اتمسفر رقیق به این معنی است که دما در عطارد می تواند به شدت متفاوت باشد، از 430 درجه سانتیگراد (800 درجه فارنهایت) در روز تا 180- درجه سانتیگراد (290- درجه فارنهایت) در شب.
میدان مغناطیسی و ترکیب هسته
عطارد علیرغم اندازه کوچک و چرخش آهسته اش، میدان مغناطیسی قابل توجهی، هرچند ضعیف، دارد. اندازه گیری های انجام شده از ماموریت های فضاپیما به عطارد نشان می دهد که این سیاره دارای یک هسته بیرونی مایع و بزرگ است که یک هسته داخلی جامد را احاطه کرده است. اثر دینام در این هسته مایع احتمالاً میدان مغناطیسی عطارد را ایجاد می کند. وجود میدان مغناطیسی در عطارد یک کشف شگفت‌انگیز بود، زیرا قبلاً تصور می‌شد که این سیاره خیلی کوچک است و خیلی سریع سرد می‌شود که هسته‌اش نمی‌تواند هسته آن را ایجاد کند.
اکتشاف عطارد
عطارد به دلیل شرایط سخت در نزدیکی خورشید تنها توسط چند فضاپیما کاوش شده است. اولین ماموریت به عطارد، مارینر 10 در دهه 1970 بود که سه بار در کنار سیاره پرواز کرد و حدود 45 درصد از سطح آن را نقشه برداری کرد. اخیراً، فضاپیمای MESSENGER ناسا بین سال‌های 2011 تا 2015 به دور عطارد چرخید و نقشه‌های دقیقی از کل سیاره و همچنین بینش جدیدی از تاریخ زمین‌شناسی، میدان مغناطیسی و اگزوسفر آن ارائه کرد. آژانس فضایی اروپا (ESA) و آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن (JAXA) ماموریت مشترک BepiColombo را به عطارد در اکتبر 2018 پرتاب کردند. هدف BepiColombo مطالعه دقیق‌تر میدان مغناطیسی، زمین‌شناسی و ترکیب سطح سیاره، با رسیدن مورد انتظار است. در سال 2025
چرا عطارد را مطالعه کنیم؟
مطالعه عطارد بینش های ارزشمندی در مورد شکل گیری و تکامل منظومه شمسی ارائه می دهد. این به دانشمندان کمک می کند تا شرایط منظومه شمسی اولیه و چگونگی شکل گیری و تکامل سیارات زمینی را در طول زمان درک کنند. علاوه بر این، کاوش میدان مغناطیسی و اگزوسفر عطارد به درک ما از جو سیاره‌ای و میدان‌های مغناطیسی به طور کلی کمک می‌کند، که پیامدهایی برای مطالعه سیارات فراخورشیدی در دیگر منظومه‌های خورشیدی دارد.
