سفالگری، نوعی هنرهای تجسمی، هنر ساختن اشیا از خاک رس و سایر مواد سرامیکی با شکل دادن و سپس پختن آنها در دمای بالا برای ایجاد فرمی محکم و بادوام است. این یکی از قدیمی ترین اختراعات بشر است که قبل از دوره نوسنگی آغاز شده است و قدمت قطعات آن به 18000 سال قبل از میلاد می رسد. طی قرن‌ها، سفالگری هم یک بیان هنری و هم یک ضرورت کاربردی بوده است که طیف وسیعی از تکنیک‌ها، سبک‌ها و اهمیت فرهنگی را در بر می‌گیرد.
خاک رس ماده اولیه مورد استفاده در سفال است. خواص منحصر به فرد آن، مانند انعطاف پذیری در هنگام خیس شدن و استحکام در هنگام شلیک، آن را به محیطی ایده آل برای ایجاد انواع اجسام تبدیل می کند. خاک رس از ذرات معدنی ریز تشکیل شده است و کیفیت آن بسته به ترکیب این کانی ها می تواند متفاوت باشد. برای سفال، رایج ترین انواع خاک رس شامل ظروف سفالی، ظروف سنگی و چینی است که هر کدام خواص و دمای پخت مشخصی دارند.
آماده سازی خاک رس: فرآیند با تهیه خاک رس شروع می شود که شامل ورز دادن آن برای حذف حباب های هوا و اطمینان از قوام یکنواخت است. این مرحله برای جلوگیری از ترک خوردن قطعه تمام شده در طول فرآیند پخت بسیار مهم است.
شکل دادن: پس از آماده شدن، خاک رس را می توان شکل داد. این کار را می‌توان از طریق روش‌های مختلفی مانند ساختن دستی - با استفاده از تکنیک‌هایی مانند نیشگون گرفتن، کلاف‌کردن و ساختن دال - یا با پرتاب کردن روی چرخ سفالگری انجام داد که امکان ایجاد قطعات متقارن را فراهم می‌کند.
خشک کردن: پس از شکل دادن، قطعه باید به آرامی خشک شود تا از تاب برداشتن یا ترک خوردن جلوگیری شود. اگرچه زمان بندی می تواند متفاوت باشد، اما هدف کلی این است که خاک رس به حالت سخت چرم برسد، جایی که هنوز کمی چکش خوار است اما شکل خود را حفظ می کند.
پخت: قطعه خشک شده سپس در یک کوره پخته می شود، یک کوره تخصصی که برای سفال استفاده می شود. فرآیند پخت خاک رس را سخت می کند و آن را بادوام و دائمی می کند. دمای مورد نیاز می تواند بسیار متفاوت باشد، معمولاً بین \(1,000^\circ C\) و \(1,250^\circ C\) برای ظروف سفالی و تا \(1,450^\circ C\) برای چینی.
لعاب دادن: در بسیاری از موارد، سفال ها را لعاب می دهند. لعاب یک پوشش شیشه مانند است که می تواند رنگ، بافت و ضد آب را به قطعه اضافه کند. آن را روی سفال های پخته شده با بیسک اعمال می کنند و دوباره پخت می کنند که لعاب را روی سطح ذوب می کند و سطح شیشه ای ایجاد می کند.
ظروف سفالی: این یکی از قدیمی ترین انواع سفال است که در دمای کمتری نسبت به ظروف سنگی یا چینی پخته می شود. اغلب متخلخل تر و دوام کمتری دارد اما ظاهری گرم و روستایی دارد.
ظروف سنگی: ظروف سنگی در دمای بالاتری پخته می شوند و حتی بدون لعاب نیز بادوام تر و ضدآب تر می شوند. به دلیل استحکام و دوام آن معمولا برای ظروف روزمره استفاده می شود.
پرسلن: چینی که به دلیل کیفیت و استحکام خوبش شناخته شده است، در بالاترین دما پخته می شود. به طور معمول سفید است و می تواند شفاف باشد و به دلیل زیبایی و ظرافت آن ارزشمند باشد.
سفال نه تنها کاربردی است، بلکه یک شکل هنری است که امکان خلاقیت بی پایان در دکوراسیون آن را فراهم می کند. تکنیک ها عبارتند از:
سفال جایگاه مهمی در بسیاری از فرهنگ‌ها در سراسر جهان دارد که بازتاب سنت‌ها، تاریخ و ارزش‌های اجتماعی آنهاست. در دوران باستان، سفال نه تنها برای مقاصد روزمره، بلکه در مراسم و به عنوان کالای دفن استفاده می شد. سبک‌ها، نقوش و تکنیک‌ها می‌توانند در بین فرهنگ‌ها بسیار متفاوت باشند و بینش‌هایی را در مورد پیشرفت‌های تکنولوژیکی و تعامل با محیط‌شان ارائه دهند. سفال بخشی حیاتی از میراث فرهنگی باقی می ماند، با شیوه های سنتی حفظ و تجلیل در سطح جهانی.
امروزه سفالگری هم به عنوان یک هنر و هم به عنوان یک هنر به رشد خود ادامه می دهد. نوآوری‌ها در مواد و تکنیک‌ها، امکانات هنر سرامیک را گسترش داده و منجر به فرم‌ها و بافت‌های خارق‌العاده و اغلب غیرمنتظره می‌شود. هنرمندان معاصر طیفی از مضامین، از کاربردی گرفته تا صرفاً زیبایی شناختی را بررسی می کنند و مرزهای سفالگری سنتی را پیش می برند. این تکامل مستمر نشان دهنده جذابیت پایدار سفال و ظرفیت آن در ترکیب سودمندی با زیبایی، سنت با نوآوری است.
سفالگری به‌عنوان شکلی از هنرهای تجسمی، خلاقیت و مهارت انسان را تجسم می‌بخشد و در عین حال که پیوسته در حال تکامل است، ارتباط ملموسی با گذشته ارائه می‌دهد. چه از طریق زیبایی ساده یک لیوان دست ساز یا طراحی پیچیده یک گلدان چینی، سفالگری باعث قدردانی از مواد و سازنده می شود. این به عنوان یادآوری از غنای فرهنگی و تنوع جوامع بشری و انگیزه مشترک انسان برای ایجاد اشیاء زیبایی و مفید از خود زمین عمل می کند.
