امضای زمان یکی از جنبه های اساسی تئوری موسیقی است که میزان متر یک قطعه موسیقی را نشان می دهد. آنها به نوازندگان کمک می‌کنند بفهمند موسیقی چگونه باید بشمار و نواخته شود. در این درس، ما اصول اولیه امضاهای زمان، اجزای آنها و چگونگی تأثیر آنها بر یک آهنگسازی را بررسی خواهیم کرد.
امضای زمان علامتی است که در ابتدای یک قطعه موسیقی استفاده می‌شود که از دو عدد، یکی روی دیگری تشکیل شده است. عدد بالا نشان دهنده تعداد ضربات در هر اندازه است و عدد پایین نشان دهنده مقدار نت است که نشان دهنده یک ضرب است. آنها با هم چارچوبی برای ریتم و تمپوی موسیقی ایجاد می کنند.
در امضای زمان، عدد بالایی نشان دهنده تعداد ضربات در هر اندازه گیری است. به عنوان مثال، اگر عدد بالایی 4 باشد، در هر اندازه چهار ضربه وجود دارد. از طرف دیگر، عدد پایین به ما می گوید که کدام مقدار نت معادل یک بیت است. اگر عدد پایین 4 باشد، به این معنی است که یک چهارم نت یک ضرب می گیرد. بنابراین، امضای زمانی 4/4 به این معنی است که در هر اندازه چهار ضربه وجود دارد و یک نت یک چهارم یک ضرب می گیرد.
برای خواندن امضای زمان، به ابتدای یک نت موسیقی نگاه کنید. امضای زمان را درست بعد از کلید (و امضای کلید در صورت وجود) پیدا خواهید کرد. عدد بالا به شما می گوید که در هر اندازه چند ضربه باید بشمارید و عدد پایین به شما کمک می کند تشخیص دهید که کدام مقدار نت به عنوان یک ضرب شمرده می شود. ریتم و سرعت موسیقی با امضای زمان آن شکل می گیرد و نوازندگان را در تفسیر و اجرای قطعه راهنمایی می کند.
در حالی که اکثر موسیقی‌ها به یک امضای یک‌باره پایبند هستند، برخی از آهنگ‌ها امضاهای زمانی را تغییر می‌دهند تا علاقه ایجاد کنند یا با حال و هوای موسیقی مطابقت داشته باشند. به عنوان مثال، یک آهنگ ممکن است در زمان 4/4 شروع شود و برای یک پل یا کر به زمان 3/4 تغییر کند و کنتراست قابل توجهی در ریتم ایجاد کند.
انتخاب امضای زمان به شدت بر حس و ساختار یک قطعه موسیقی تاثیر می گذارد. امضای 4/4 زمان اغلب برای موسیقی راک، پاپ و اکثر موسیقی‌های کلاسیک استفاده می‌شود و ریتمی ثابت و قابل پیش‌بینی ارائه می‌کند که برای نوازندگان و شنوندگان آسان است. از طرف دیگر، زمان 3/4 به یک قطعه احساسی روان‌تر و شبیه به والس می‌دهد. آهنگسازان امضاهای زمان را بر اساس حالت و سبکی که می خواهند منتقل کنند انتخاب می کنند. به عنوان مثال، یک جیگ ایرلندی پر جنب و جوش ممکن است از زمان 6/8 برای تأکید بر ریتم سریع و شاد استفاده کند.
امضای زمان نه تنها بر ریتم و جمله بندی یک قطعه تأثیر می گذارد، بلکه بر نحوه ساخت ملودی ها و هارمونی ها نیز تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، در اندازه گیری 4/4، آهنگسازان این آزادی را دارند که عباراتی را ایجاد کنند که در یک یا چند اندازه قرار می گیرند و یک بوم وسیع برای توسعه ملودیک و هارمونیک فراهم می کنند. در مقابل، اندازه 2/4، با فضای محدود خود، جملات موسیقایی مختصر و فوری را تشویق می کند.
جدای از امضاهای زمانی ساده مانند 4/4، 3/4 و 2/4، امضاهای زمان مرکب و پیچیده نیز وجود دارد. امضاهای زمان مرکب، مانند 6/8، 9/8، یا 12/8، ضربات گروهی را به ست های سه تایی به جای دو تای زمان ساده تشکیل می دهند. این منجر به یک "تاب" یا احساس سوزش می شود. امضاهای زمان پیچیده، مانند 5/4 یا 7/8، به راحتی در گروه های دو، سه یا چهار نفره قرار نمی گیرند و الگوهای ریتمیکی را ایجاد می کنند که در ابتدا ممکن است نامنظم یا غیرعادی به نظر برسند.
یک نمونه کلاسیک از یک قطعه در زمان پیچیده، "Take Five" اثر کوارتت دیو بروبک است که به خاطر امضای متمایز زمان 5/4 خود مشهور است. این امضای زمانی غیرمعمول، تجربه شنیداری منحصربه‌فردی را ایجاد می‌کند و با ریتم نامنظم خود، هم اجراکننده و هم شنونده را به چالش می‌کشد.
خواندن و تفسیر امضاهای زمان نامنظم، مانند 5/8، 7/8، یا 11/8، نیاز به درک بیشتری دارد. در این موارد، ضرب‌ها در یک اندازه معمولاً گروه‌بندی می‌شوند تا به نوازندگان کمک کنند آنها را راحت‌تر بشمارند. به عنوان مثال، امضای زمان 7/8 ممکن است به عنوان 2+2+3 به حساب بیاید تا ریتم پیچیده آن ساده شود.
آهنگسازان از این امضاهای زمان نامنظم برای اضافه کردن علاقه ریتمیک و پیچیدگی به موسیقی خود استفاده می کنند و الگوهایی را ایجاد می کنند که قابل پیش بینی بودن امضاهای زمانی رایج تر را به چالش می کشند. این می تواند به ویژه در ژانرهایی مانند پراگرسیو راک یا موسیقی کلاسیک قرن بیستم مؤثر باشد، جایی که فراتر از حد مرزها اغلب عنصر کلیدی جذابیت موسیقی است.
امضای زمان برای درک و اجرای موسیقی اساسی است و پنجره ای به ساختار ریتمیک آهنگ ها ارائه می دهد. نوازندگان با آشنایی با امضاهای زمانی رایج و غیرمعمول، می توانند به طور کامل تری از گستره وسیع بیان موسیقی قدردانی کنند. چه تمرین یک قطعه در یک زمان ساده 4/4 یا کاوش در پیچیدگی های یک قطعه در 7/8، درک امضای زمان برای گرفتن ماهیت موسیقی بسیار مهم است.
