پلیمرها مولکول های بزرگی هستند که از واحدهای ساختاری تکرار شونده به نام مونومر تشکیل شده اند. از طریق فرآیندی به نام پلیمریزاسیون، این مونومرها به یکدیگر متصل می شوند و زنجیره هایی را تشکیل می دهند که می توانند از نظر طول، ساختار و پیچیدگی متفاوت باشند. پلیمرها در هر دو زمینه طبیعی و مصنوعی، از جمله زیست شناسی، پزشکی، مهندسی و محصولات روزمره نقش مهمی دارند.
پلیمرها به دو دسته اصلی طبیعی و مصنوعی تقسیم می شوند. پلیمرهای طبیعی مانند سلولز، DNA و پروتئین ها در طبیعت یافت می شوند و نقش اساسی در عملکردهای بیولوژیکی دارند. از سوی دیگر، پلیمرهای مصنوعی توسط انسان ایجاد می شوند و شامل پلاستیک هایی مانند پلی اتیلن، پلی استایرن و پلی وینیل کلراید (PVC) می شوند.
در قلب شیمی پلیمر مفهوم مونومر وجود دارد، یک مولکول کوچک که می تواند به مونومرهای دیگر متصل شود و یک پلیمر را تشکیل دهد. دو نوع اصلی از فرآیندهای پلیمریزاسیون عبارتند از پلیمریزاسیون افزودنی و پلیمریزاسیون چگالشی .
خواص پلیمرها به ساختار و ترکیب آنها بستگی دارد. اینها را می توان به طور گسترده به ترموپلاستیک ها و پلیمرهای ترموست طبقه بندی کرد.
سایر خواص مهم عبارتند از کشسانی ، پلاستیسیته ، چقرمگی و دوام که در بین پلیمرهای مختلف بسیار متفاوت است.
پلیمرها به دلیل خواص متنوعی که دارند، کاربردهای وسیعی دارند. برخی از کاربردهای رایج عبارتند از:
استفاده گسترده از پلیمرهای مصنوعی، به ویژه پلاستیک، نگرانی هایی را در مورد آلودگی محیط زیست و پایداری ایجاد کرده است. تلاش‌ها برای رفع این نگرانی‌ها شامل توسعه پلیمرهای زیست تخریب‌پذیر، بازیافت و روش‌های سنتز پلیمری پایدار است.
پلیمرها با کاربردهایی که تقریباً همه جنبه های زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار می دهند، نقشی ضروری در جامعه مدرن ایفا می کنند. درک شیمی پلیمرها، از جمله سنتز، خواص و کاربردهای آنها، امکان توسعه مواد جدیدی را فراهم می کند که نیازهای خاص را برآورده کنند. همانطور که ما به سمت آینده ای پایدارتر پیش می رویم، مطالعه پلیمرها همچنان یک زمینه حیاتی خواهد بود و مزایای استفاده از پلیمر را با نیاز به حفاظت از محیط زیست متعادل می کند.
