Po zniszczeniach II wojny światowej w 1945 r. utworzono Organizację Narodów Zjednoczonych z jedną główną misją: utrzymaniem międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. ONZ robi to, pracując nad zapobieganiem konfliktom; pomoc stronom konfliktu w zawarciu pokoju; utrzymanie pokoju; oraz tworzenie warunków umożliwiających utrzymanie i rozkwit pokoju. Podczas tej lekcji porozmawiamy o historii, strukturze i funkcjach Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) jest organizacją między państwami utworzoną 24 października 1945 r. w celu promowania współpracy międzynarodowej. Została założona, aby zastąpić Ligę Narodów po II wojnie światowej i zapobiec kolejnemu konfliktowi. Kiedy została założona, ONZ liczyła 51 państw członkowskich; jest ich teraz 193. Większość krajów jest członkami ONZ i wysyła dyplomatów do centrali, aby odbywali spotkania i podejmowali decyzje w kwestiach globalnych.
ONZ jest największą na świecie organizacją międzyrządową.
Językami urzędowymi Organizacji Narodów Zjednoczonych są arabski, chiński, angielski, francuski, rosyjski i hiszpański.
Wszystkie organy Organizacji Narodów Zjednoczonych mają siedzibę w Nowym Jorku, z wyjątkiem Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, który znajduje się w Hadze w Holandii. Organizacja Narodów Zjednoczonych ma ważne biura w Genewie (Szwajcaria), Nairobi (Kenia) i Wiedniu (Austria).
Karta Narodów Zjednoczonych została podpisana 26 czerwca 1945 r. w San Francisco na zakończenie Konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie Organizacji Międzynarodowej i weszła w życie 24 października 1945 r.
Istnieje sześć głównych organów Organizacji Narodów Zjednoczonych
Zgromadzenie Ogólne jest głównym organem obradującym Organizacji Narodów Zjednoczonych, w skład którego wchodzą wszystkie państwa członkowskie, z których każde ma jeden głos, bez względu na wielkość i wpływy. Może omawiać wszelkie kwestie wynikające z Karty Narodów Zjednoczonych. Decyzje dotyczące pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, przyjęcia nowych państw członkowskich oraz budżetu ONZ zapadają większością dwóch trzecich głosów. Inne sprawy rozstrzyga się zwykłą większością głosów.
Doroczna sesja Zgromadzenia Ogólnego odbywa się każdego roku we wrześniu w Nowym Jorku. Prezydencja zgromadzenia zmienia się co roku wśród pięciu grup geograficznych krajów, a mianowicie. afrykańskie, azjatyckie, wschodnioeuropejskie, latynoamerykańskie i zachodnioeuropejskie oraz inne państwa. Zgromadzenie Ogólne mianuje sekretarza generalnego Sekretariatu ONZ na zalecenie Rady Bezpieczeństwa. Jest również upoważniony do przyjmowania nowych członków.
Zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych ponosi główną odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W przeciwieństwie do Zgromadzenia Ogólnego Rada Bezpieczeństwa nie odbywa regularnych posiedzeń. Może być zwołany w każdej chwili, gdy zagrożony jest pokój międzynarodowy. W rzeczywistości spotyka się prawie codziennie. Rada Bezpieczeństwa liczy 15 członków, w tym 5 stałych – Chiny, Francja, Rosja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone.
Aby uchwalić rezolucję w Radzie Bezpieczeństwa, 9 z 15 członków Rady musi zagłosować na „tak”, ale jeśli którykolwiek z 5 stałych członków zagłosuje na „nie” – często określane jako weto – rezolucja nie przechodzi.
Jest centralnym organem koordynującym pracę gospodarczą i społeczną Organizacji Narodów Zjednoczonych. Rada składa się z 54 członków, którzy są wybierani ze względu na równą reprezentację geograficzną i pełnią trzyletnią kadencję. Głosowanie w Radzie odbywa się zwykłą większością głosów; każdy członek ma jeden głos.
Rekomenduje i kieruje działaniami mającymi na celu promowanie wzrostu gospodarczego krajów rozwijających się, wspieranie praw człowieka oraz wspieranie światowej współpracy w walce z ubóstwem i niedorozwojem. Aby sprostać określonym potrzebom, Zgromadzenie Ogólne powołało szereg wyspecjalizowanych agencji, takich jak Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) oraz Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO). Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP), Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF) oraz Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców (UNHCR). Praca tych agencji i programów jest koordynowana przez ECOSOC.
Został on wyznaczony na mocy Karty Narodów Zjednoczonych do nadzorowania administracji 11 terytoriów powierniczych - byłych kolonii lub terytoriów zależnych - które zostały objęte Międzynarodowym Systemem Powierniczym. System powstał pod koniec II wojny światowej w celu promowania awansu mieszkańców tych terytoriów zależnych i ich stopniowego rozwoju w kierunku samorządności lub niepodległości.
Od czasu utworzenia Rady Powierniczej ponad 70 terytoriów kolonialnych, w tym wszystkie 11 terytoriów powierniczych, uzyskało niepodległość z pomocą Organizacji Narodów Zjednoczonych. Ostatnim Terytorium Powierniczym, które uzyskało niepodległość, było Palau w 1994 r., w wyniku czego Rada formalnie zdecydowała o zawieszeniu swojej działalności i spotykaniu się w razie potrzeby. W skład Rady Powierniczej wchodzą stali członkowie Rady Bezpieczeństwa – Chiny, Francja, Federacja Rosyjska, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Każdemu członkowi przysługuje jeden głos, a decyzje podejmowane są zwykłą większością głosów.
Jest to główny organ sądowy ONZ z siedzibą w Hadze w Holandii. Powstał w 1945 r., a swoje funkcje objął w 1946 r. Znany jest również jako „Świat Dworu”. Rozstrzyga spory prawne tylko między narodami, a nie między jednostkami, zgodnie z prawem międzynarodowym. Wszystkie wyroki wydane przez Sąd są ostateczne i nie przysługuje od nich odwołanie.
Przewodniczy mu 15 sędziów wybieranych na 9-letnią kadencję, każdy z innego kraju, zarówno przez Zgromadzenie Ogólne, jak i Radę Bezpieczeństwa. Nie może być dwóch sędziów z tego samego kraju. Wybory odbywają się co trzy lata na jedną trzecią mandatów, a sędziowie przechodzący w stan spoczynku mogą być wybrani ponownie. Członkowie sądu nie reprezentują swoich rządów, ale są niezależnymi sędziami. Do podjęcia decyzji potrzebna jest większość dziewięciu sędziów.
Składa się z międzynarodowego personelu pracującego w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, a także w biurach ONZ w Genewie, Wiedniu, Nairobi i innych miejscach. Składa się z departamentów i biur, których personel pochodzi z większości państw członkowskich. Wykonują oni codzienną pracę Organizacji. Ich obowiązki obejmują zarządzanie operacjami pokojowymi, mediację w sporach międzynarodowych, badanie trendów społecznych i gospodarczych, tworzenie podstaw umów międzynarodowych po organizację konferencji międzynarodowych. Sekretariat jest odpowiedzialny za obsługę innych organów Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz administrowanie programami i polityką przez nie ustanowioną.
Sekretariatem kieruje Sekretarz Generalny, powoływany przez Zgromadzenie Ogólne na wniosek Rady Bezpieczeństwa na 5-letnią kadencję i odpowiedzialny za wdrażanie decyzji podjętych przez różne organy Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Personel Sekretariatu jest znany jako „międzynarodowi urzędnicy służby cywilnej” i pracuje dla wszystkich 193 państw członkowskich i wykonuje polecenia nie od rządów, ale od Sekretarza Generalnego.
