Back to the topics list

دستور زبان

برای درک همدیگر باید افکارمان را درست و با کلمات و جملات بیان کنیم. با این حال، یک جمله باید از برخی قوانین پیروی کند. در غیر این صورت، منطقی نخواهد بود یا درک آن دشوار خواهد بود.

مثلاً اگر بخواهم بگویم: این یک کتاب است، اگر کلمات را به طور متفاوت ترکیب کنم، یعنی کتاب الف این است، معنی یکسانی نخواهد داشت. جمله دوم هیچ معنایی ندارد.

گرامر نحوه ترکیب کلمات است تا دیگران بتوانند ما را درک کنند.

در این درس قصد داریم موارد زیر را بیاموزیم:

• گرامر چیست
• انواع گرامر
• گرامر شامل چه مواردی می شود

و به طور کلی در مورد علائم نگارشی، حروف بزرگ، ساختار جمله و بخش هایی از گفتار به عنوان بخشی از دستور زبان بحث خواهیم کرد.

گرامر چیست؟

گرامر مجموعه ای از قوانین ساختاری است که بر ترکیب بندها، عبارات و کلمات در یک زبان طبیعی حاکم است. یا دستور زبان مطالعه نحوه استفاده از کلمات برای ساختن جمله، عطف آنها و کارکردها و روابط آنها در جمله است.

دو نوع اصلی گرامر وجود دارد:

• نوع اول به ساختار زبانی اشاره دارد که توسط گویندگان و نویسندگان استفاده می شود. به آن دستور زبان توصیفی می گویند.
• نوع دیگر به ساختار یک زبان اشاره دارد که افراد خاصی فکر می کنند باید از آن استفاده شود. به آن دستور زبان تجویزی می گویند.

هر دو نوع دستور زبان به قوانین مربوط می شوند، اما نه به یک شکل.

گرامر شامل چه چیزهایی می شود؟

گرامر سیستم یک زبان است که گاهی اوقات به عنوان "قوانین" یک زبان توصیف می شود. بخش های اساسی دستور زبان بخش هایی از ساختار گفتار و جمله هستند. سایر قواعد گرامری مربوط به علائم نگارشی و استفاده از حروف بزرگ است. بیایید آنها را اکنون جداگانه مورد بحث قرار دهیم.

بخش هایی از سخنرانی

برای تشکیل جمله از کلمات استفاده می کنیم. کلمات به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. دسته ای از کلماتی که دارای ویژگی های دستوری مشابه هستند، بخشی از گفتار نامیده می شود. طبقه بندی زیر، یا با تفاوت های جزئی، در بیشتر زبان ها وجود دارد.

نام گذاری کلمات

به کلمات نامگذاری اسم می گویند. اسم   کلمه ای است که یک فرد (کاپیتان، معلم، آنا)، مکان (پارک، مدرسه، اروپا)، حیوان (گربه، سگ، پرنده) یا چیزی (شیشه، صندلی، پنجره) را مشخص می کند. اسم ها را می توان به پنج دسته کلی طبقه بندی کرد: اسم های خاص، اسم های مشترک، اسم های جمعی، اسم های مشخص و اسم های انتزاعی.

• اسامی خاص: اروپا، آنا، سام.
• اسم های رایج: درخت، رستوران، اسباب بازی، نوشیدنی، شهر، کفش
• اسامی جمعی: دولت، هیئت منصفه، فدراسیون، خدمه، کارکنان، جمعیت،
• اسامی بتن: لیمو، توپ، کتاب، گربه، سگ، آب
• اسم های انتزاعی کودکی، عشق، ایده، آزادی، توانایی، سرعت، سردی

انجام کلمات

کلماتی که برای توصیف کاری که انجام می‌دهیم، یا نشان دادن حالت‌های هستی به کار می‌بریم، می‌توانند توانایی، الزام، امکان و بسیاری موارد دیگر را بیان کنند ، فعل نامیده می‌شوند. پریدن، دویدن، رقصیدن و خوردن نمونه هایی از افعال هستند. افعال در یک جمله به شکل زیر خواهند بود:

• من دارند یک دوچرخه جدید
• چیکار میکنی؟
• پیتزا میخوره

توصیف کلمات

به کلمات توصیف کننده صفت می گویند. صفت ها اسم ها را توصیف می کنند. آنها می توانند تشخیص دهند که آیا ماشین آبی است، آیا سگ قهوه ای است، آیا فرد قد بلندی دارد، و خیلی چیزهای دیگر:

• ماشین قرمزه
• سگ من قهوه ای است.
• دوست من قد بلندی دارد.

کلماتی که به ما می گویند چگونه، کی، کجا، تا چه حد و چرا

به این کلمات قید می گویند. قیدها کلماتی هستند که افعال، صفت ها و سایر قیدها را توصیف می کنند (اصلاح می کنند).

• او زود رسید.
• بعدا میرم بازار
• او هرگز قارچ نمی خورد.

کلماتی که جای اسم را می گیرند

کلماتی که جای اسم را می گیرند به عنوان ضمیر شناخته می شوند. ضمایر معمولاً کلمات کوچکی هستند که به جای اسم قرار می گیرند، اغلب برای جلوگیری از تکرار اسم. آنها شامل کلماتی مانند من، تو، او، ما، او، آنها و آن هستند.

• من خوشحالم.
• او یک دامن آبی پوشیده است.
• دارن خوش میگذرونن

کلماتی که کلمات را به یکدیگر مرتبط می کند

حروف اضافه کلماتی هستند که کلمات را به یکدیگر مرتبط می کنند. آنها معمولاً قبل از اسم یا ضمیر آمده و معمولاً یک ارتباط را نشان می دهند.

• گربه روی صندلی نشسته است.
• ساعتش را در ساحل گم کرد.
• او زیر میز پنهان شده است.

کلماتی که کلمات، عبارات یا بندهای دیگر را به یکدیگر پیوند می دهند

به این کلمات ربط می گویند. و، اما، برای، نه، یا، بنابراین، و با این حال نمونه هایی از حروف ربط هستند.

• گل کوچک و قرمز است.
• مهمانی را ترک کردم چون سر و صدا بود و سرگیجه داشتم.
• پنجره را بستم، اما باد دوباره آن را باز کرد.

بخش هایی از جدول گفتار

***به یاد داشته باشید، همه زبان ها شامل همه این دسته از کلمات نیستند. برخی از آنها ممکن است برخی دیگر را داشته باشند. دسته بندی کلمات بالا بخشی از زبان انگلیسی و سایر زبان ها هستند.

گرامر همچنین شامل ساختار جمله می شود. ساختار جمله چیدمان کلمات، عبارات و جملات در یک جمله است. سازماندهی ساختاری در زبان ضروری است. قوانین دستوری برای ساختار جمله به ما می گوید که یک جمله کامل باید شامل چه مواردی باشد، ترتیب صحیح بخشی از گفتار در یک جمله و غیره.

نمونه های دیگر دستور زبان این است که چگونه از علائم نگارشی استفاده می کنیم یا زمانی که یک کلمه باید یک حرف بزرگ داشته باشد.

علائم نگارشی چیست؟

نمادهایی که معنای واقعی یک جمله را در زبان نوشتاری ایجاد می کنند، علائم نگارشی نامیده می شوند. گرامر قوانینی دارد که به ما می گوید چگونه از آنها برای جداسازی کلمات، عبارات یا جملات به درستی استفاده کنیم. برخی از علائم نگارشی عبارتند از:

اگر بگوییم: «احساس گرسنگی» یکسان نیست. یا "احساس گرسنگی؟" . آیا می توانید تفاوت را متوجه شوید؟ در پایان جمله اول از نقطه پایان استفاده می کنیم (.) بیان کنیم که گرسنه ایم، اما اگر نقطه را با علامت سوال جایگزین کنیم (؟) ، اگر کسی گرسنه است یک سوال می گیریم.

***به یاد داشته باشید، همه زبان ها شامل همه این علائم نگارشی نمی شوند. آنها ممکن است متفاوت باشند.

همچنین قواعد گرامری به ما می گویند که چه زمانی و چگونه از حروف بزرگ استفاده کنیم. به عنوان مثال، در بیشتر زبان ها، جمله همیشه با حرف بزرگ شروع می شود. یا هنگام نوشتن نام افراد، مکان های خاص و چیزها از حروف بزرگ استفاده می شود. اما برخی از زبان ها از حروف بزرگ در نوشتار استفاده نمی کنند - به عنوان مثال، ژاپنی، چینی، عربی و هندی.

به یاد داشته باشید، هر زبان قوانین دستور زبان خود را دارد. دانستن و احترام به قواعد گرامر شما در زندگی روزمره از اهمیت بالایی برخوردار است. به این ترتیب می توانیم یکدیگر را درک کنیم، افکار خود را به درستی بیان کنیم و با اطرافیان خود ارتباط برقرار کنیم.