شیوه زندگی ما امروز، سکونت در خانه ها، نزدیک به افراد دیگر در شهرها و شهرها، خوردن غذاهای پرورش یافته در مزارع و با اوقات فراغت برای یادگیری، کاوش و اختراع، همه با انقلاب نوسنگی ممکن شده است، که تصور می شود آغاز شده است. حدود 12000 سال پیش برای همیشه نحوه زندگی، غذا خوردن و تعامل انسان ها را تغییر داد و راه را برای تمدن مدرن هموار کرد. شیوه زندگی امروز ما مستقیماً با پیشرفت های حاصل شده در انقلاب نوسنگی مرتبط است.
اهداف یادگیری
انقلاب نوسنگی چیست؟
در دهه 1920، باستان شناس استرالیایی، ور گوردون چایلد، اصطلاح «انقلاب نوسنگی» را برای توصیف تغییر چشمگیر مردم عصر حجر از کوچ نشینی و رفتار شکارچی-گردآورنده به شیوه زندگی ساکن و کشاورزی در دوره نوسنگی پیشنهاد کرد. این اولین انقلاب از یک سری انقلاب های کشاورزی در تاریخ بشر بود.
انسان های اولیه قبل از انقلاب نوسنگی در جوامع کوچک عشایری زندگی می کردند. برخی از انسان های ماقبل تاریخ شروع به نوآوری های خود در مورد ابزارها، اهلی کردن حیوانات و پرورش گیاهان برای استفاده کردند که به نوبه خود به آنها اجازه می داد در روستاها یا گروه های بزرگتر زندگی کنند.
انقلاب نوسنگی حدود 10000 سال قبل از میلاد در هلال حاصلخیز آغاز شد، منطقه ای به شکل بومرنگ در خاورمیانه که در آن انسان ها برای اولین بار کشاورزی را آغاز کردند. اندکی پس از آن، انسان ها در سایر نقاط جهان نیز شروع به کشاورزی کردند. بنابراین "انقلاب نوسنگی" مجموعه ای از انقلاب ها بود که در زمان های مختلف در مکان های مختلف رخ داد.
قبل از انقلاب نوسنگی، انسان‌ها شکارچیانی بودند که به دنبال غذای خود در جهان پرسه می‌زدند. اما پس از آن یک تغییر چشمگیر رخ داد و علوفه گران کشاورز شدند و از سبک زندگی شکارچی-گردآورنده به سبک زندگی ساکن تر تغییر کردند.
انسان های ماقبل تاریخ شروع به توسعه کنترل خود بر آتش کردند که به زودی امکان استفاده های مختلف را فراهم کرد. یکی از این کاربردهای آتش، مراحل اولیه سفالگری بود. انسان شروع به خشک کردن خاک رس برای استفاده در اطراف خانه کرد. شکار نیز با معرفی ابزارهای سنگی جدید بسیار آسان تر شد. رایج ترین ابزار سنگی مورد استفاده خنجر و نوک نیزه برای شکار، تبر دستی برای بریدن گوشت و خراش برای تمیز کردن پوست حیوانات بود.
با توسعه کشاورزی، فناوری و اختراع ابزارهای پیچیده تر مورد استفاده در کشاورزی، انسان شروع به کشت محصولات در مناطق اطراف کرد. اختراعاتی مانند گاوآهن به کاشت بذر کمک کرد. یکی از مزایای اساسی توسعه فناوری کشاورزی، امکان تولید محصولات اضافی یا منابع غذایی بود که از نیازهای فوری جامعه پیشی گرفت. تمدن ها و شهرها از نوآوری های انقلاب نوسنگی رشد کردند.
علل انقلاب نوسنگی
هیچ عامل واحدی وجود نداشت که باعث شود انسان ها تقریباً 12000 سال پیش کشاورزی را آغاز کنند. علل انقلاب نوسنگی از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت است.
حدود 14000 سال پیش در پایان آخرین عصر یخبندان، زمین شروع به گرم شدن کرد. در همه جا، این گذار با اهلی کردن گونه‌های مختلف گیاهی و جانوری مشخص می‌شود - بسته به گونه‌های موجود محلی، و تحت تأثیر فرهنگ محلی. مردم باید رابطه بین کشت غلات و افزایش جمعیت را دیده باشند. اهلی کردن حیوانات منبع جدیدی از پروتئین از طریق گوشت و شیر و همچنین تولید پوشاک از طریق پوست و پشم را فراهم کرد.
فرضیه های مختلفی در مورد اینکه چرا انسان ها از جستجوی علوفه دست کشیدند و کشاورزی را شروع کردند، وجود دارد.
برخی از دانشمندان این نظریه را مطرح می‌کنند که تغییرات آب و هوایی باعث انقلاب نوسنگی شد. در هلال حاصلخیز که از غرب به دریای مدیترانه و از شرق به خلیج فارس محدود می شود، گندم و جو وحشی با گرمتر شدن شروع به رشد کردند. مردم پیش از دوران نوسنگی به نام ناتوفیان شروع به ساختن خانه های دائمی در این منطقه کردند.
دانشمندان دیگر پیشنهاد می کنند که پیشرفت های فکری در مغز انسان ممکن است باعث سکونت مردم شده باشد. برخی معتقدند که فشار جمعیت ممکن است باعث افزایش رقابت برای غذا و نیاز به کشت غذاهای جدید شده باشد. مردم ممکن است به کشاورزی روی آورده باشند تا بزرگان و کودکان را در تولید غذا مشارکت دهند.
صرف نظر از اینکه چگونه و چرا انسان ها شروع به دور شدن از شکار و علوفه جویی کردند، آنها همچنان مستقر شدند. انقلاب نوسنگی زمانی آغاز شد که گروهی از انسان ها سبک زندگی عشایری و شکارچی را به طور کامل کنار گذاشتند و کشاورزی را آغاز کردند. ممکن است صدها یا حتی هزاران سال طول کشیده تا انسان ها به طور کامل به یک جامعه کشاورزی تبدیل شوند.
تأثیرات انقلاب نوسنگی
توانایی به دست آوردن غذا به طور منظم زندگی را تغییر داد: ثبات و نظم بیشتری وجود داشت. زندگی بر اساس الگوهای خاص، فصول توسعه یافت. جنبه های زندگی عشایری کنار گذاشته شد.
زندگی کشاورزی دارای اوراق بهاداری بود که زندگی عشایری نمی توانست، و کشاورزی در یک مکان منجر به رشد جمعیت بسیار فراتر از شکارچیان و گردآورندگان شد. اندکی پس از شروع اهلی کردن گیاهان، اهلی کردن حیوانات نیز به دنبال داشت. پرورش گاو، گوسفند و خوک برای غذا جایگزین ضرورت شکار روزانه شد. ایجاد ابزارهای سنگی نیز به پیشرفت ساخت لباس کمک کرد. اکنون می‌توان پشم را صاف کرد و آن را به نخ چرخاند تا لباس‌های پیشرفته‌تری تولید کرد که محافظت بهتری در برابر آب و هوا ایجاد می‌کرد.
انسان ها شروع به کشاورزی غلات غلاتی مانند جو کردند. پس از آن، آنها به سراغ غذاهای غنی از پروتئین مانند نخود و عدس رفتند. با یادگیری روش های جدید تولید و ذخیره مواد غذایی بیشتر، تولید غذا افزایش یافت. یک تغییر کلیدی این بود که مردم شروع به ساخت خانه های دائمی برای محافظت و ذخیره مواد غذایی کردند.
مازاد مواد غذایی پدید آمد. این امر برخی از مردم را از صرف تمام وقت خود برای تولید غذا رها کرد. آنها می توانند مهارت های دیگری را بیاموزند. تخصص در اشکال مختلف کار جدید آغاز شد. صنعتگران اسلحه و جواهرات می ساختند. محصولات ویژه ای را می توان ساخت که در دسترس مردم عشایر نبود. مازاد مواد غذایی را می‌توان برای استفاده بعدی فروخت، یا احتمالاً برای سایر ملزومات یا تجملات با جوامع دیگر معامله کرد. جوامع نوسنگی با سایر جوامع اطراف خود در تماس بودند. این امر موجب توسعه تجار و بازرگانان شد. طبقه اجتماعی بر اساس شغل تعیین می شد و کشاورزان و پیشه وران در پایین ترین نقطه و کشیشان و جنگجویان در بالاترین سطح قرار داشتند.
بر اساس دیدگاه سنتی، زمانی که انسان ها به سمت تولید مواد غذایی کشاورزی روی آوردند، منجر به افزایش جمعیت، تشکیل جوامع بی تحرک بزرگتر، انباشت کالاها و ابزارها و تخصص در اشکال متنوع نیروی کار جدید شد. از آنجایی که منابع بیشتر در دسترس بود، افزایش سریع جمعیت وجود داشت.
با توسعه جوامع بزرگتر، ابزارهای مختلف تصمیم گیری و تشکیلات دولتی توسعه یافت. مطالعات تحقیقاتی نشان می دهد که در دوره نوسنگی بود که برای اولین بار تفاوت های جنسیتی ظاهر شد که به معنای تسلط مردان در دوره های بعدی تاریخ بود. نقش های جنسیتی تغییر کرد، شکارچیان و گردآورندگان نقش های مشابهی را به مردان و زنان اختصاص دادند. در انقلاب نوسنگی، کاری که غذا تولید می کرد به مردان واگذار شد و کارهای خانه به شغل زنان تبدیل شد. مردان به عنوان جنسیت غالب در جامعه تبدیل شدند.
در مقایسه با شکارچیان، جمعیت‌های دوران نوسنگی معمولاً تغذیه ضعیف‌تر، امید به زندگی کوتاه‌تر و شیوه زندگی پرمشغله‌تری نسبت به شکارچیان داشتند. بیماری ها و عفونت ها از حیوانات به انسان ها منتقل شدند.
به طور خلاصه
